Goðasteinn - 01.06.1986, Síða 30

ég svo vondur maður, Helgi minn, að þú getir ekki tekið í hendina
á mér?” og jafnskjótt mættust grannarnir í ósviknu, hlýju hand-
taki.
Ég spurði Ingveldi Eyjólfsdóttur, sem ólst upp í Syðri-Rotum
hvernig hefði verið að eiga þar heima. „Þetta var aumasta kot undir
sólinni”, svaraði hún og var þá mikið sagt. Inga var tekin nýfædd
í fóstur af afa sínum og ömmu, Þorleifi Eyjólfssyni og konu hans.
Eyjólfur Þorleifsson, faðir Ingu, varð svo bóndi í Syðri-Rotum.
Baðstofan í Rotum var hlaðin úr kekkjum. Hún var undir skar-
súð og grjóthellu en veggir óþiljaðir og gólfið var moldargólf.
Hlaðnir rúmbálkar voru með veggjum og skör neðan við rúm-
stokkana til að tylla á fótum. Þrjú rúm voru öðrumegin, tvö
hinumegin. Framan á húsinu var lítill fjögrarúðna gluggi og undir
honum laglegt borð. Bæjardyr voru undir hellu og með hellulögðu
góifi, sæmilega rúmgóðar.
Vatn var sótt í brunn suður fyrir bæinn. Það var tært og jökul-
kalt. Annar brunnur var norðan við bæinn og hjá honum var aflöng
þró hlaðin úr kekkjum og í hana ausið vatni á vetrum handa fénaði
þegar þörf krafði.
Kartöflur spruttu illa i Rotum, garðlandið framan við bæinn var
svo blautt, en gulrófur spruttu vel. Jórunn Eyjólfsdóttir, afasystir
Ingu, blaðaði þær öðru hvoru og átti að gefa betri sprettu. Inga
taldi það eðli gulrófunnar að spretta ekki að marki fyrr en nótt færi
að dimma.
Alltaf var fært frá og voru oftast um 28 ær í kvíum. Inga var fljótt
látin annast um það að sitja yfir ánum og yfirleitt berfætt og sama
var þegar hún var látin snúast í kringum hross við úrrekstur eða við
að sækja hross í haga. Vel mundi hún eftir því þegar hún var látin
sitja áhalla á hrossi í heimflutningi heys og var þá aðeins fjögra ára.
Oft kom góð björg úr sjó og ósjaldan kom fiskreki á fjöru, en
dagaskipti voru með fjöruvöktun. Aldrei sagðist Inga hafa verið
svöng á uppvaxtarárum.
28
Goðasteinn