Goðasteinn - 01.06.1986, Page 31

Heimatakið í Syðri-Rotum var lélegt og erfitt um kúgæft hey.
Austur á mýri var engjum skipt í skákar og áttu Syðri-Rot tvær 35
faðma breiðar skákar austur við Nýjabæjarland.
Rot áttu kirkjusókn upp að Stóra-Dal og alltaf farið gangandi til
kirkju. Á jóladagsmorgun og nýársmorgun var vaknað snemma.
Afi Ingu las þá lesturinn í Jónsbók áður en farið var á fætur og
sjálfsagt var að syngja sálm á undan og eftir lestri. Þetta var um kl.
6 að morgni. Eftir lesturinn fór Jórunn fram í eldhús til að taka upp
eldinn og hita morgunkaffið og voru góð hátíðabrigði að því að fá
kaffi og lummur í rúmið. Húslestrum var haldið uppi frá vetur-
nóttum til sumarmála og Passíusálmarnir sungnir að gömlum og
góðum hætti á föstunni. Jónsbókarlestrar fylgdu hverjum sunnu-
degi og sat Inga löngum á rúmstokknum hjá afa sínum meðan hann
las guðsorðið hægt og skýrt með viðeigandi virðingu.
Lifsbaráttan var erfið og allir lögðu sitt fram i störfum. Á vetrar-
vertíð bættust gegningar löngum á konur og oft var þá mikil vinna
við að moka snjó frá útihúsum. Eftir bylji var ekki ótítt að fannir
lægju upp á dyrakampa. „En alltaf hafðist þetta með Guðs hjálp”,
sagði Inga.
„Blíð er bætandi hönd”
Tveir Vestfirðingar, Jón H. Magnússon frá Bolungarvik og
Guðrún Ingólfsdóttir frá Hnífsdal, fluttu að Fornusöndum árið
1951. Eyfellingum þótti í mikið ráðist fyrir eignalítið fólk og óvant
búskap að kaupa kot með nær niðurföllnum húsum og engri
ræktun í nútiðar skilningi, en hjónin réðu við vandann. Nú eru
Fornusandar blómabýli, vel hýst og með fögrum víðlendum túnum.
Þau hittu á kuldavor, þrálátir norðannæðingar gengu fram um
mánaðarmótin maí, júní og nauthaginn lét bíða eftir sér. Jón flutti
mjólkurdropann úr nýkeyptum kúm á hestvagni upp á þjóðveg í veg
fyrir mjólkurbílinn. Það brást ekki að jafnan þegar hann kom til
baka stóð nágranninn Helgi í Seljalandsseli í vegi fyrir honum með
vænan heybagga og sagði: „Það viðrar ekki enn svo að hægt sé að
Goðasteinn
29