Úrval - 01.02.1981, Síða 91

FESTAR GJALDIÐ
89
sinn í hvcrt sinn sem maður fer á
almannafæri, sagði sagan, meira að
segja á heitustu dögum. Og fleira
kom til. í borginni, hafði hún heyrt,
tók lögreglan mann stundum og fór
eitthvað með mann. Og alltaf varð
maður að hafa peninga á sér, var sagt.
Aðeins einu sinni hafði Kísúení átt
peninga, sem hún gat kallað sína
eigin. Tíu shillingarnir sem hún fékk
á mánuði hjá frú Vermuelen fóru
beint til móður hennar. En penní
ökumannanna voru öðruvísi.
Þessara peninga aflaði hún með því
að standa við hliðið á þjóðveginum á
sunnudögum og opna og loka fyrir
ökumönnum, sem leið áttu um. Baas
Vermuelen hvatti þau til að gera
þetta, því ef enginn var þar nenntu
ökumenn stundum ekki að loka
hliðinu og bóndinn missti skepnurn-
arsínarút.
Kísúení komst að vegna þess að
einn af strákunum sem átti að gæta
hliðsins hafði viljað koma sér í
mjúkinn hjá henni og boðið henni að
koma í hans stað. Bóndinn leyfði
aðeins fjórum að standa hliðvörð og
var strangur með það. Hann sagðist
ekki vilja láta bæinn sinn líta út eins
og hann væri krökkur af verdomde
kaffirs.
Kísúení lúrði á koparpeningunum
sínum átján í margar vikur og lék sér
að því í huganum hvað hún ætlaði að
gera við þessa peninga. Til öryggis
hnýtti hún þá fast innan í eitt hornið
á hvíta klútnum sem frú Vermuelen
hafði gefið henni til að verja
barnið falli. Loks, þegar farandsala
bar að garði, ákvað hún að kaupa
hönk af bláum og bleikum perlum. I
nokkrar erfiðar mínútur vissi Kísúení
ekki hvort hún fengi þær eða ekki,
því svíðingurinn heimtaði tvo
shillinga og sex pens fyrir þær. En
áður en hann tók saman föggur sínar
sagði hann:
,,Allt í lagi. Bara fyrir þig. Þú
getur fengið þær fyrir einn og sex. ’ ’
Henni létti stórlega og fór að búa
sér til kragann sem hana hafði svo
lengi langað að eignast. Hún var
býsna fim að þræða perlurnar upp á
geitarhár, bleika og bláa á víxl, og
búa til stjörnulaga munstur. Móðir
hennar hjálpaði henni bara með
hornin. Kfsúení var stolt af handar-
verki sínu og bar það aðeins við hátíð-
leg tækifæri.
Það var um þetta leyti sem móðir
hennar uppgötvaði að hún var með
barni, síðasta rúningsdaginn.
Bóndinn hafði heitið því að ef
rúningin hefðist af fyrir helgina
skyldi hópurinn fá hálfan skrokk í
aukaþóknun svo allir lögðu sig fram.
Þau höfðu steikt kjötið á flötum
steinum, sem lagðir voru á bálköst úr
þurrum greinum á fölbrúnni mold-
inni. Kísúení hjálpaði við að safna
saman eldiviðnum.
Leti og kæruleysi greip um sig
meðal vinnuliðsins meðan það horfði
á kindakjötið verða brúnt og naut
kræsilegs ilmsins af steikinni. Það
naut þess að hlusta á kraumandi fit-
una þegar hún rann úr á steinana!