Stjörnur - 01.02.1950, Qupperneq 47

hefur verið framið, má hann búast við því, að vera tekinn fastur og
yfirheyrður.
Hún kinkaði kolli til samþykkis réttum skilningi hans. Hún leit í
kringum sig og renndi augunum um salinn, þar sem þau sátu. Hve
langur tími var enn eftir?
Veslings stúlkan, hugsaði Sam. — Ertu enn hrædd við lögregluna,
Toní? spurði hann. Nú verðurðu að muna það, að þú ert frjáls mann-
eskja.
— Frjáls? endurtók hún. Ætli mér finnist ég nokkurntíma vera
frjáls framar.
— Eigum við kannski að koma heim á hótelið okkar? spurði hann.
— Nei, svaraði hún fljótmælt. Við skulum sitja hérna lengur.
Hún óskaði þess, að þeir færu nú að koma. Henni fannst hún ekki
geta afborið þetta lengur.
I sama vetfangi kom stórvaxinn og heldur skuggalegur maður ark-
andi að borðinu til þeirra, og á eftir honum kom annar af líkri gerð.
Þeir tóku sér orðalaust sæti við borð þeirra Sams og Toní.
— Hvað er ykkur á höndum? spurði Sam.
Sá sem fyrir var virti Sam ekki svars en horfði á Toní.
— Farðu í kápuna, skipaði hann.
Hún hafði ekki hugrekki til að horfa í áttina til Sam.
— All right, Joe, sagði hún undirgefnislega.
— Hvað á þetta að þýða?, spurði Sam.
— Ég er að koma frá hótelinu ykkar, sagði Joe. Þið hafið svei mér
skemmt ykkur vel saman. Þú hefðir kannski hugsað þér að fara í
smáferðalag með þessum herra? Hann hló illgirnislega.
Sam tók í manninn.
— Það vill nú svo til, að þetta er konan mín, sagði Joe með djöf-
ullegu glotti.
Sam sleppti taki sínu og stóð á fætur.
— Þér skuluð fá að hafa hana mín vegna, sagði hann stuttaralega.
— Nei, en það göfuglyndi, sagði Joe, og stóð einnig á fætur. Ég
má til með að fá að kynnast yðar góðu eiginleikum örlítið nánar.
— Farið þið nú ekki í illt, sagði Toní.
— Illindi! sagði Joe. Nei það er nú víst engin hætta á því að okkur
semji ekki.
Sam brosti. Hann beinlínis brann í skinninu eftir því að geta gefið
STJÖRNUR 47