Skógræktarritið - 15.05.2002, Blaðsíða 49

Mynd I: Lambakjöt, náttúrulega gott?
Hér er sauðfé á beit í óþökk landeiganda. Svæðið er illa farið og ætti að vera beitarfrítt að mati Rala og Landgræðslunnar.
Er eitthvað sem réttlætir beit á svona svæði? Hver ber ábyrgðina? Mynd: Sig.A.
Yfirlit
Almennt er talið að uppblástur
og landeyðing sé eitt mesta
umhverfisvandamál landsins.
Flestir eru sammála um að
landið hafi verið betur gróið við
landnám heldur en nú er. Þótt
ekki megi gleyma óblíðri náttúru
og eldgosum er ljóst að áhrif
mannsins og þeirra húsdýra er
hann flutti með sér eru
meginástæður þess hvernig
umhorfs er á landinu.
I þessari grein er bent á að
gróðurlendið má muna sinn fífil
fegurri og hversu mikilvægt er að
stunda sauðfjárbúskap í sátt við
landið, stýra beit og draga úr
lausagöngu búfjár. Út frá
umhverfissjónarmiðum væri
auðvitað best að stöðva hana
alveg. Þá gæti láglendi íslands
klæðst skógi að nýju. í inngangi
er bent á stoðir undir fullyrðingar
um vel gróið land við landnám.
Síðan er fjallað um forsögu
íslensks búskapar og dæmi tekin
um landhnignun af völdum
rányrkju. Sagt er frá
sauðfjárbúskap eins og hann
hefur verið stundaður í gegnum
tfðina og hvernig ofbeit jókst
fram á nýliðna öld. Fjallaðerum
neikvæð áhrif beitar á gróðurfar
Iandsins og vikið er að öðrum
áhrifavöldum í gróðurhnignun
landsins. f greininni er reynt að
varpa ljósi á hluta þess kostnaðar
sem þjóðfélagið ber vegna
lausagöngu og ofbeitar. Að
lokum er fjallað um sauðfjárrækt
og skógrækt í ljósi sjálfbærrar
þróunar.
SKÓGRÆKTARRiTIÐ 2002
47