Tímarit FHH - 01.09.1984, Blaðsíða 27

ríður á að viðbyggingin sé einföld að
gerð, falli vel að umhverfinu, deild-
arstarfinu, og þeirri framkvæmd
sem fyrirer, hjúkrunarferlinu.
Það má hugsa sér margar leiðir til
kennslu og eins notkun ýmissa
hjálpartækja. Bæklingar, spjöld,
myndbandaefni, kvikmyndir, fyrir-
lestrar, sýnikennsla o. fl., en senni-
lega er einstaklingsbundna kennslu-
aðferðin, formleg eða óformleg,
heppilegasta leiðin. Þar er kennslan
byggð á námsþörfum og námslöng-
un hvers og eins.
Tengsl hjúkrunarfrœðingsins við
sjúklinginn, fjölskyldu hans og sam-
starfsfólk
Mikilvægt er að gagnkvæmt traust
ríki milli hjúkrunarfræðingsins,
sjúklingsins og fjölskyldu hans.
Hjúkrunarfræðingurinn verður að
Tímarit Fhh
vera einlægur og traustvekjandi, því
einlægni er nauðsynleg til að hægt sé
að skapa tengsl þar sem bæði sjúkl-
ingurinn og fjölskyldan treysta
hjúkrunarfræðingnum fullkomlega.
Til viðbótar verður hjúkrunarfræð-
ingurinn að reyna að breyta nei-
kvæðu viðhorfi sjúklings og fjöl-
skyldu hans, ef einhver eru, til hlut-
verks hjúkrunarfræðingsins sem
fræðara. Rannsóknir hafa sýnt að
sjúklingar líta ekki á hjúkrunarfræð-
inginn sem kennara, sbr. fyrr-
greinda rannsókn Alt og Linehan’s
(66). í samskiptum sínum við sjúkl-
inginn og fjölskyldu hans verður
hjúkrunarfræðingurinn að koma
fram sem fagmaður með nægilega
rnikla og víðtæka þekkingu til að
miðla öðrum. Hjúkrunarfræðingar
verða að líta á sjálfa sig sem sérfræð-
inga er búa yfir mikilvægum upplýs-
ingum, sem nauðsynlegar eru til að
einstaklingurinn (sjúklingurinn) nái
bata eða nái að lifa sem bestu lífi
miðað við ástand sitt.
Tengsl hjúkrunarfræðingsins við
samstarfsfólk eru einnig mjög mikil-
væg, þó sér í lagi tengsl þeirra og
samvinna við lækna. Hjúkrunar-
fræðingar og læknar verða að hafa
nána samvinnu sín á milli um þá
fræðslu sem veita á sjúklingnum,
þannig að báðir starfshópar miðli
samskonar upplýsingum.
I heimildum kemur fram að flestir
læknar telja sig bera ábyrgð á
fræðslu til sjúklinga. I rannsókn sem
Dodge (69 Nursing Research)
gerði, spurði hann 106 lækna á
tveim kennslusjúkrahúsum, hve
mikið ætti að segja sjúklingum og
hver ætti að segja þeim það. Læknar
álitu að einu upplýsingarnar sem
hjúkrunarfræðingar ættu að Iáta
sjúklingum í té væru varðandi hjúkr-
unarmeðferð. Þetta hefur breyst á
síðastliðnum 10—15 árum en ennþá
gætir tregöu hjá læknum, hvað varð-
ar það að hjúkrunarfræðingar fræði
sjúklinga. Rannsókn er gerð var af
American Hospital Association
(81) sýndi að á 42% af þeim sjúkra-
húsum þar sem spurt var, taldi
starfsfólkið að viðhorf lækna væru
hindrun í því að hægt væri að þróa
markvissari og skipulagðari
fræðsluáætlanir fyrir sjúklinga.
Einnig kom fram að ef læknar eru
gerðir virkir í skipulagningu áætlana
og hafðir með í ráðum frá byrjun,
minnkar andstaða þeirra. Samstarf
þessara tveggja heilbrigðisstétta er
því grundvöllur markvissrar fræðslu
til sjúklinga. Hjúkrunarfræðingar
þurfa því að taka höndum saman og
hafa frumkvæðið að því að fá lækna í
lið með sér til að byggja upp mark-
vissa og skipulagða fræðslu til sjúkl-
inga.
Símenntun og notkun hjálpargagna
Símenntun er mjög mikilvæg hjúkr-
unarfræðingum og gerir þeim kleift
að viðhalda og auka á fræðilega og
verklega þekkingu. Hlutverk hjúkr-
25