Kristilegt skólablað - 01.09.1959, Blaðsíða 15

henni bar að vitja, ef synd hennar átti að verða
afmáð. Einnig þetta er fagur og glæsilegur stað-
ur, en helgaður Kxishna og ógeðslegu liferni hans,
eins og því er lýst í indverskum ritum. Þó sögðu
helgar bækur: „Hver sá, er vitjar þessa helga stað-
ar, þar sem Krishna iðkaði verk sin, verður laus
allra synda“. Það er því ekki að undra, þótt stað-
urinn dragi að sér milljónir pílagríma, manna,
sem finna til synda sinna og sektar og leita hreins-
unar. Chundra Lela var ein þeirra.
Enn var löng ganga fyrir höndum. Fjórða must-
eri fyrirgefningarinnar var nyrzt í landinu, uppi í
Himalajafjöllum í meira en þriggja kílómetra hæð.
Þá var að halda þangað. Ef troðningarnir í fjalls-
hlíðunum mættu mæla, gætu þeir sagt marga
raunasögu um örlög og þjáningar manna, píla-
gríma margra kynslóða, sem hugðust höndla gæf-
una á fjallinu háa, en gripu í tómt. — Lela lagði
á brattann. Berir fæturnir urðu brátt kaldir og
sárir. En hvað gerði það, þegar svo mikið var í
húfi?
Loks komst hún alla leið. Markinu var náð!
Svall ekki hjartað i brjósti hennar af eftirvænt-
ingu og tilhlökkun? Hún ákallaði guðina og sár-
bændi þá um að svara sér.
Hún fékk ekkert svar.
Vonbrigði og sársauki nístu sál hennar. Sjö ára
látlaus barátta og þjáningar — en friðurinn jafn-
fjarri og áður. Var þá yfirleitt nokkur von?
Hún vildi ekki gefast upp. Hún hélt áfram ferð-
um sínum og leit. Hún færði fórnir, tilbað, laug-
aði sig í helgum ám og gaf prestum ölmusugjafir.
Daglega las hún helg rit og fór í öllu að fyrirmæl-
um þeirra. Og þó — hugsanlegt var, að hún full-
nægði ekki öllum kröfum guðanna. Þá var að taka
af skarið.
Hún ásetti sér að ganga í flokk meinlætamanna
og misþyrma sjálfri sér í þrjú ár. Hver meinlæta-
maður hafði sína aðferð. Sumir hvíldu á nöglum,
aðrir grófu sig í sand, sumir lágu á eldsglóðum
eða héldu einhverjum limi sínum sífellt í sömu
stellingum, svo að hann stirðnaði og visnaði. Guð-
irnir vildu það.
Lela sveipaði sig lendaklæði, stráði yfir sig ösku
og málaði andlitið, en smurði fagurt hár sitt kúa-
mykju. Um hálsinn bar hún langa festi. Settist
hún síðan á hjartarfeld og hét því að sitja þannig
undir berum himni sex heitustu mánuði ársins.
Auk þess brenndi hún fimm bál umhverfis sig.
Heifinir pilagrímar á leifi til musteris í Indlandi. Oft koma
þeir skrífiandi langt afi. Þá er meiri von um afi rtá hylli
gufianna.
Þegar kaldara var i veðri, lá hún í vatni á nótt-
unni til þess að auka á þjáningu sína, þreifaði á
talnabandinu og ákallaði guðina og bað þá líknar.
Eina nóttina endurtók hún nöfn guðanna meira en
100 þúsund sinnum. En þeir svöruðu ekki. Hún
setti myndina af Ram fyrir framan sig og ákallaði
hann: „Ef þú ert guð, þá birztu mér. Gakk þú
fram og tak við fórnum mínum. Leyf mér að sjá,
heyra eða finna eitthvað, sem veitir mér þá vissu,
að þú hafir velþóknun á mér, að hin mikla synd
mín sé fyrirgefin og að þú hafir tekið við mér.“
En Ram var þögull. — Lela var helg í augum
fólksins. Ríkir og fátækir tilbáðu hana. En jafn-
vel það veitir enga fróun, þegar hjartað er frið-
vana.
Samt tók að rofa til. Bænir hennar bárust að
eyrum föður Drottins vors Jesú Krists, þótt hún
þekkti hann ekki.
Það hófst á þvi, að hún uppgötvaði svik i helgi-
þjónustu prestanna við musteri nokkurt. Sagt var,
að á vissum degi mundi blóð renna frá einu goð-
inu, og sá, sem hreppti klæðisbút, sem dýft væri
í blóðið, fengi allar óskir sinar uppfylltar. Lela
stóð prestinn að því að dýfá klæðinu í geitarblóð.
Almenningur vissi ekki hið sanna og lét blekkjast.
En Lela fylltist skelfingu. Hræðilegur grunur
læddist að henni: Voru ef til vill brögð í tafli á
fleiri sviðum? Hún ásetti sér að komast að því.
„Svikapresturinn“ ógnaði henni með því, að
tígrisdýr mundi ráðast á hana, ef hún gerðist brot-
leg í ákveðnu atriði. Hún braut af sér vísvitandi,
— en varð ekki vör við neitt tígrisdýr. Hún missti
trúna á heilagleik prestanna.
Enn brast undirstaðan. Hún frétti, að í tjörn
13
KRISTILEGT SKÖLABLAÐ