Kristilegt skólablað - 01.09.1959, Qupperneq 19

Það sjáum vér seinna. Og nú er Guð svo góður
og vitur, að hann lætur oss þessa hluti ekki í té,
hversu mjög sem vér biðjum um þá.
En þá verður það oss einnig óskiljanlegt, að vér
eigum að biðja.
Ur því að Guð vill gefa sjálfviljuglega, og úr
því að hann þarf ekki á tilvísun vorri að halda, til
að vita, hvað hann eigi að veita oss, hví þurfum
vér þá að biðja?
Og þessi spurning hefur ekki aðeins rökfrœði-
legt gildi. Hún hefur mikla hagnýta þýðingu fyr-
ir skoðun vora, bæði á Guði og bæninni. Og spurn-
ingin er í rauninni þessi: Hví gefur Guð ekki gjaf-
ir sínar, áður en vér biðjum, já, án þess að vér
biðjum, úr því að hann er góður og vill gefa, og
þarfnast heldur ekki neinnar leiðbeiningar af vorri
hálfu.
Ef vér eigum að gefa algilt svar, þá verðum vér
að leggja orð Jesú í Matt. 5,45 til grundvallar:
„Hann lætur sól sína renna upp yfir vonda og
góða og rigna yfir réttláta og rangláta.“ Með þess-
um orðum vill Jesús útskýra þá hlið fullkomins
kærleika Guðs, að hann gefi öðrum allt það, sem
hann fái þá til að veita viðtöku.
Bæði vondum og góðum, segir Jesú. Hinir vondu
biðja hann ekki um það, en hann veitir þeim það
sarnt. Og hinir góðu, þeir biðja vissulega. En fengju
þeir ekki meira en þeir biðja um, þá yrði það ekki
mikið. Með öðrum orðum, báðum er það sam-
eiginlegt, að þeir fá fjölda gjafa frá Guði án þess
að biðja hann um þær.
Hvers vegna veitist þeim þetta?
Jú, af þeirri einföldu ástæðu, að Guð er kær-
leikur. Og það er eðli kœrleikans að gefa. Gefa
allt, sem hann fær gefið, gefa allt, sem hann fær
veitt ástvininum án þess að það verði honum til
tjóns, gefa allt, sem hann fær ástvininn til að veita
viðtöku.
Er nú Guð hefur tilhagað því svo, að mönnunum
veitast ýmsar gjafir, án bænar, en að aðrar gjafir
veitast aðeins þeim, sem biðja, þá orsakast það
beinlínis af eðli gjafanna.
Sumum gjöfum veita allir viðtöku, þannig er
um hinar tímanlegu gjafir. I3ví veitir Guð þær án
bænar?
En mennirnir loka sér fyrir öðrum gjöfum;
þannig er um allar þær gjafir, sem tilheyra hjálp-
rœðinu. Og þær gjafir fær Guð því ekki gefið, fyrr
en hann fær oss til að opna af sjálfsdáðum fyrir
þeim. Og nú sjáum vér, hér að framan, að bænin
er einmitt það líffæri, sem vér opnum fyrir Guði
með, svo hann komist inn í sál vora.
Hér gefst oss því að líta, hvers vegna óæn vor
er nauðsynleg.
Hún á ekki að miða að því að gera Guð góðan
og gjafmildan. Það er hann frá eilífð.
Hún á heldur ekki að veita Guði leiðbeiningar
um, hvers vér þörfnumst. Það veit hann betur en
vér.
Það á heldur ekki að nota hana til að sœkja
gjafir Guðs af himnum ofan niður til vor. Því það
er hann, sem kemur með gjafirnar, og minnir oss
á það með því að knýja á dyr hjartna vorra, að
hann vilji koma með þær inn til vor.
Nei, bæn vor hefur það hlutverk eitt, að svara
játandi, þegar hann knýr á, að opna sálina og veita
honum aðgöngu, að hann fái rétt bænheyrsluna
inn til vor.
Þetta bregður ljósi yfir stríð bænarinnar og bar-
áttu, starf hennar og föstu. í’að miðar allt að því
einu: að fá sál vora til að opna sig fyrir öllu því,
sem Jesús vill fúslega veita, að ryðja burt öllum
hindrunum, svo vér heyrum þegar Jesús knýr á,
þ. e. anda bænarinnar, þegar hann nefnir hina
ýmsu hluti, sem nú eru fyrir hendi og biða þess,
að vér biðjum um þá.
Hann var særður. Framh. af bls. 9:
sér allt og finnur allt. Við þurfum ekki að vera
hrædd við að afhenda honum allt, því að hann
hefur sjálfur sagt: „Komið til mín allir þér, sem
erfiðið og þunga eruð hlaðnir, og ég mun veita
yður hvild“. Og hann gleðst yfir sérhverjum, sem
það gerir.
Við skulum kappkosta, að allt okkar líf verði
bundið Guði, og að öll okkar breytni gagnvart ná-
unganum verði eins og hans breytni er gagnvart
okkur. Hjá honum finnum við hinn sanna frið og
hið sanna frelsi.
Ef við treystum honum og trúum hans orði, þá
þurfum við ekkert að óttast, því að liann sleppir
ekki sinni almáttugu verndarhendi af okkur.
Hann er hinn sami i gær og í dag og að eilífu.
KRISTILEGT SKÓLABLAÐ
17