Kristilegt skólablað - 01.09.1959, Qupperneq 23

geroa. Um kvöldið héldum við samkonm á staðn-
um, þar sem skólastjóri okkar talaði.
Áður en við komum til þorpsins, hafði allt ver-
ið undirbúið fjTÍr komu okkar. Áætlun hafði ver-
ið gerð yfir þá daga, sem við áttum að vera í
Brunlanes, svo að ekkert var að gera nema að biða
og heyra, hvað væri næst á dagskránni.
Eftir samkomuna var öllum nemendunum rað-
að niður á ýmis heimili, tveimur og tveimur sam-
an. Ég, ásamt öðrum nemanda, fylgdi gömlum
manni.
Heimili hans var í Nevlunghavn, sem er lítill
fiskibær við ströndina. Okkur var innilega tekið á
heimili gamla mannsins. Inni stóð hlaðið borð af
tertum og kökum og alls konar góðgæti öðru.
Okkur var vísað til sætis við borðið. Það hafði
verið beðið eftir okkur, þar eð áliðið var kvölds.
En varla höfðum við tíma til að njóta þess, sem
fram var borið, þar sem umræður og samtöl skip-
uðu fyrsta sæti. Umræðurnar snerust meðal ann-
ars um Island. Gamli maðurinn sagði okkur frá
því, að hann hefði dvalið á Islandi um það bil 8 ár
um aldamótin, og hann sagði okkur frá ýmsum
atvikum, sem höfðu komið fyi'ir hann þar. Við
höfðum unun af að hlusta á frásögn hans. Hann
hafði verið lengst af sjómaður og ferðazt um öll
heimsins höf, suður til Ástralíu, vestur til Am-
eríku og til Asíu og Afríku. En núna var hann
hættur sjómennskunni, hann var orðinn gamall,
nærri níræður og setztur í helgan stein.
„En það er eitt,“ sagði hann, „sem hefur hald-
ið mér uppi öll þessi ár. Ég hef átt frelsara og vin,
Jesúm Krist.“ Síðan sagði hann okkur frá því, að
hann hafi verið kristinn frá því hann var 21 árs
gamall. Hann sagði okkur, hvað það gat verið erf-
itt að vera kristinn á sjónum. Freistingarnar þar
eru margar, þær leynast í hverri höfn, á hverjum
viðkomustað. Hann tók upp slitna biblíu, rétti fé-
laga mínum og sagði: „Lesið Jesaja 50, það varð
mér einu sinni til hjálpar inni i myrkviði Af-
riku, þar sem ég lá og efaðist um sáluhjálp mína.“
Og félagi minn las: „Svo segir Drottinn: „. . . Hvers
vegna var enginn fyrir, þegar ég kom, hví gegndi
enginn, þegar ég kallaði? Er hönd mín þá svo stutt
orðin, að hún geti eigi frelsað, eða vantar mig
mátt til að bjarga? . . .“.“
Hann benti okkur á ýmsa fleiri ritningarstaði.
Það var orðið áliðið nætur, þegar við loksins
gengum til náða. Ég undraðist, hvað g.amli maður-
inn var málhress svona langt fram eftir nóttunni.
„Ég verð aldrei þreyttur, þegar ég tala um Drott-
in minn og frelsara,“ sagði hann.
Þegar við vöknuðum morguninn eftir var bjart
veður. Og er við höfðum snætt morgunverð, fórum
við út og skoðuðum þorpið. Mættum við þá mörg-
um skólafélögum, sem voru einnig að skoða sig
um. Og nú var spurt og spjallað, og allir höfðu frá
nógu að segja. Allir fullyrtu hver um sig, að þeir
hefðu haft það bezt og verið hjá bezta fólkinu.
Um kvöldið fóru kennarar skólans með sinn
nemendahópinn hver á ýmsa samkomustaði víðs
vegar um sveitina. Við fengum hlýjar móttökur,
og kvöldið var hið ánægjulegasta. Á leiðinni til
baka var mikið sungið í bilnum, það var eins og
það væri ekki hægt að hætta að syngja.
Gamli maðurinn var ekki genginn til náða,
þegar við komum, heldur sat hann í stofunni og
las í blaði.
„Sælir, drengir, þetta hefur gengið vel?“ spurði
hann, um leið og hann bauð okkur sæti. Við sögð-
um honum frá atburðum kvöldsins og hvemig allt
hefði gengið til. Hann sjálfur hafði ekki getað far-
ið með okkur, þar sem langt var að fara.
Eins og kvöldið áður sátum við ásamt honum
inni í stofunni og töluðum saman. Það, sem mér
er einna minnisstæðast frá því kvöldi, var, þegar
hann fór að segja okkur frá sonum sinum og
minntist sérstaklega á einn son sinn, sem hann
hafði misst.
„En ég fæ að sjá hann aftur, þegar frelsari minn
kallar mig heim,“ sagði hann, og andlitið ljómaði.
KRISTILEGT SKÖLABLAÐ
21