Kristilegt skólablað - 01.09.1959, Side 33

er JSillícin ?
(Stytt endursögn á kafla í bók Bo Giertz:
Den stora lögnen och den stora sanningen).
Engum kristnum manni hefur nokkurn tíma til
hugar komið, að allt í Biblíunni sé jafn mikilvægt,
hafi sama beina hlutverki að gegna sem vitnis-
burður um Guð. Engum sálusorgara kemur til
hugar að ráða mönnum að lesa Biblíuna í belg og
biðu. Allir, sem iðka biblíulestur, vita, að þeir
hafa að jafnaði meira að sækja í Nýja en Gamla
testamentið, meira í Sálmana og Jesaja en Kroniku-
bækurnar. Það er góð og gömul regla, að sá, sem
ekki er handgenginn Biblíunni, skuli ekki byrja
lestur sinn á 1. Mósebók, því að þá kemst hann
að líkindum aldrei lengra en út í þá 3., heldur á
einhverju guðspjallanna. Og þetta er ekkert undar-
legt, ef athugað er, hvað Biblían vill vera.
Biblían er vitnisburður um Krist. Það má líkja
henni við stórt málverk, sem dregur upp mynd
Frelsarans. Þegar menn horfa á málverk af manni,
beinist athyglin fyrst að andlitinu, því að andlits-
svipurinn birtir öðru framar huga og skaphöfn
mannsins. En líkamsbyggingin hefur líka sitt til
málanna að leggja, tilburðir, klæðaburður. Og loks
ber að gefa gaum að bakgrunninum. Málarinn vill
túlka eitthvað með umhverfinu, lýsingu og skygg-
ingu og allri byggingu og samsetningi myndarinn-
ar. Allt hjálpar á sinn hátt til þess að gæða mynd-
ina lífi.
Eins er sú Krists-mynd, sem Guð hefur gefið oss
í Biblíunni. Sú mynd hefur sitt andlit, þangað
verður oss oftast horft. Andlitið er dregið upp í
guðspjöllunum. En myndin er í fullri stærð. Hún
verður hvorki fullkomin né sönn, ef þess er ekki
gætt. Vér fáum bygginguna alla í bréfunum og
öðrum ritum N. t. Og loks hefur Krists-mynd
Biblíunnar sinn bakgrunn og umhverfi og nýtur
sín ekki án þess. Þetta umhverfi felur í sér sæg
atburða og persóna. Má vera, að margbreytnin
virðist fyrst í stað til truflunar. En þegar maður
Bo Giertz
hefur komið auga á, hvernig þessu öllu er skipað
um meginmyndina, þá fæst yfirsýn yfir það og
merking í það. Á framsviðinu er Pétur, Páll, Jakob
og Jóhannes og öll frumkirkjan. Fjarst í baksýn
gægist fram tómið mikla og myrka og yfir því
máttarorð Guðs: Verði! Síðan koma þeir hver á
fætur öðrum: Abraham á leið til hins fyrirheitna
lands, Jakob, horfandi á himnastigann í Betel,
Jósef, seldur mansali til Egyptalands. Þar sést
eldstólpinn og skýið, fyrirmyndan Krists og leið-
sagnar hans út úr þrældómshúsinu. Þar leiftra
eldingarnar um Sinai. Síðan kemur öll þessi örlög-
þrungna saga, sagan um ögun og uppfóstran þess-
arar þjóðar, sem Messías skyldi fæðast af. Þar ber
mest á spámönnunum. Allir benda þeir til Krists,
og frá þeim öllum falla ljósbrot yfir mynd hans.
Þannig lykst G. t. um Krist eins og lifandi um-
gjörð og bakgrunnur. Það gefur ekki aðeins hug-
mynd um þann heim, sem hann fæddist til, held-
ur líka skuggann af honum sjálfum, já, útlínur
sjálfrar myndar hans. G. t. er líkt málverki, þar
sem sjálfa hina miklu meginmynd vantar enn.
1 miðið er aðeins stór eyða, sem sýnir ummörk
Mannssonarins og kirkju hans. N. t. fyllir þessa
eyðu. — Þessi líking getur e. t. v. hjálpað til að
skilja, hvers vegna G. t. er ómissandi og raun-
verulegur boðskapur frá Guði sjálfum, enda þótt
það sé ekki sambærilegt við N. t. Það er munur
á bakgrunni og myndinni sjálfri. Þetta getur líka
hjálpað til að skýra þau torskildu atriði, sem fyrir
verða. Ef rýnt er í málverk með stækkunargleri,
kemur í ljós, að enginn pensildráttur er nákvæm
KRISTILEGT SKÓLABLAÐ
31