Dúgvan - 01.12.1941, Blaðsíða 7
DÚGVAN
103
trúgva sínum egnu eygum, tí hon hevði ikki frætt frá honum
í meira enn eitt ár. Mong billaðu henni inn, at í hesi tíð trutu
hvørki gentur ella dreingir, ið vóru svikin uttan at vita av
tí. Hetta legði hon einki í, tí hon ætlaði sær ikki annan
drong enn Símun: „Símun er góður við meg, og hann svíkir
tneg aldri — tað veit eg!“
Símun hevði verið so umhugsin, at sent pengarnar hann
hevði tjent heim til Føroyar so hvørt, og tað var heldur ikki
sørt hann átti av peningi í Danmark eisini. Og glaður var
hann, tá ið hann fekk at vita, at Sigrid hevði vissað teimum
eini, um ikki nýggj, so tó góð og væl umsitin hús, áðrenn
hann kom aftur.
Tað leið ikki long tíðin frá tí Símun var afturkomin til
tað spurđist, at hann og Sigrid skuldu giftast. Og soleiðis
varð eisini. Men Símun vísti seg at hava so góðan hug at
sigla, og tá ið hann varð biðin til skipara á einum stórum
skipi at sigla til Bretlands við, so vildi hann illa siga henda
kansin frá sær. Og hóast hetta illa hugaði Sigriđ, so fór
hann kortini avstað.
Skipið, ið Símun fór við fekk fisk úr Føroyum, so ferðin
bar skjótt í lag. Hann var ikki burtur meira enn góðar
tríggjar vikur og hevði vunnið 6.000 krónur. Tá heltSigrid:
„Hesar pengarnar hevði tú ikki havt fingið, um tú hevði
lurtað eftir mær.“
Sigriđ átti ein beiggja, hann æt Tórstein. Tey vóru
tveyeini systkin, og bæði foreldrini vóru deyð. Sigrid og
Tórstein vóru so góð, sum tvey systkin kunnu vera. Ein
fastur teirra hevði hilđið hús hjá teimum, síðani móðir teirra
doyði.
Tá ið Símun og Sigrid giftust, var bert gjørt lítið brúd-
leyp. Men Símun var av góðum fólki og systkinini hjá for-
eldrum hansara vórðu boðin, og so átti hann 4 pápabeiggjar,
sum altíð høvdu hildið seg verið eitt sindur fínari enn fólk
flest, og teir vóru allir í brúđleypinum. Sigrid føldi seg so
einsamalla á hesum degi, ið skuldi verið hennara størsti