Dúgvan - 01.12.1941, Blaðsíða 3

SAMVITSKAN
Veitslan var liðug, og allir gestirnir vóru farnir. Allir
høvdu etið og drukkið, — mest drukkið — sungið, skrólað
og skrálað alt kvøldið — og tað mesta av náttini við; nú
var eisini hin seinasti gesturin farin vinglandi oman gjøgnum
trappurnar, og var farin heim.
Andrass var einsamallur eftir. Hann var troyttur, setti
seg á ein stól, og kendi á sær, at heilin ikki var reiðiliga í
lagi. Tað var seint — ella kanska rættari tíðliga — men
hann kundi ikki sova fyri nervunum. Hann hevði hildið
veitslu fyri øllum sínum vinmonnum. Og stuttligt høvdu teir
haft tað, tað sást skiliga á øllum fløskunum, gløsum og
kortum, ið sløddust um alla stovuna, meðan tað ikki var
meira enn lampan andi av øllum íoykinum, ið inni var. Og
so var tað rúsdrekkađeymurin. — —
Hann sat við báðum hondunum undir kinn; men knapp-
liga reisti hann seg. Hvat var tað? — Hann hugdi uttan
um seg, nei, liann var einsamallur. Men hann helt seg hoyra
onkran rópa: „Andrass, hvar ert tú?“ Vóru nú eisini sansir-
nar komnar í ólag hjá honum ? Nei, hann helt seg kenna
røddina. Hvar hevði hann hoyrt hana fyrr?
„Nei, tað var einki,“ mutlaði hann fyri seg sjálvan, „tað
var tann beri blektaði innbillningur.“
„Gloym ikki lyftið, Andrass!“
Hvat var hetta tó fyri ein ósæđdur, loynifullur gestur,
ið hevði snýkt seg inn í stovuna á náttartíð ? Tað var so
merkiliga stilt inni, bert ljóðið frá klokkuni hoyrdist.
Hann royndi at savnað alt sítt mót, men einki bar til.
Knappliga gjørdist honum alt so óhugnaligt inni.