Dúgvan - 01.12.1941, Blaðsíða 37

DÚGVAN
133
hevði gjørt hina ferðina. Bara hann tó ikki hevði sett eld
á húsini, ella đripið vertin. „Malena, vit noyðast at steikja
eina gás til hatta landastrokið.“
Malena suffaði við. „Ja, tað er einki annað at gera.
Men hví lætst tú ikki hurðina fyrr aftur íkvøld“ ?
Hanus fór oman aftur í stovuna, og har segði hann við
Niklas Landastrok: „Nú er hin gamla farin at steikja eitt
ella annað, so fáa tygum tað til nátturða.“
„Tað er gott“, segði Landastrokið. Nú var hann vorðin
blíðari, og hann sessaðist aftur. Hanus vildi nú, tá eingin
vandi var fyri hond, ógvuliga fegin hava at vita, hvat ið
tað var, sum pápi Niklasar hevði gjørt hina ferðina. Men
hann fekk einki at vita, tí Niklas var tigandi sum ein deyður.
Soleiðis fór ein stívur klokkutími. Tá kom Malena inn
við einari vakrari og væl tilgjørdari gásasteik við kál aftur-
við. Hon sá so smílandi út, tá hon setti á borðið, beyð
geystinum væl gagnist, og fór so út aftur.
Gesturin byrjaði at eta, og matalysturin var góður.
Hann drakk te omaná, og festi sær so í eina sigarett, sum
Hanus bjóðaði honum.
Hanus setti seg so við síðuna av honum og segði:
„Nú, tá tygum hava eti og eri mettur, kunnu vit kanska
práta saman eina løtu, um tygum einki hava ímóti tí. Tyg-
um koma langvegis frá, haldi eg meg kunna fata“.
„Ju, tað geri eg“.
iiTygum eri kanska handilsmaður?“
„Ja, sjáivandi handilsmaður11.
„Og pápi tygara — livir hann enn?“
„Nei“.
„Var hann eisini handilsmaður ?“
„Ja.“
Hanus var nú um at skrædna av forvitinskapi, serliga tí
gesturln gav honum víkjandi aftursvar.
„Halt mær til góðar, hvat er navn tygara?“
„Eg eiti Niklas Niklassarson.“
„So æt pápi tygara eisini Niklas, Ikki so? Men nú haldi