Dúgvan - 01.12.1941, Blaðsíða 20

116
DÚGVAN
ikki gjørdist meiri hjá henni, og fór tí av stað — uttan at
siga farvæl.
Tað vardi ikki mangar dagar til øll bygdin visti um
testamentið og Janus. Og fólk høvdu fragd av at ganga
aftaná Katrini, tá ið hon leitaði eftir Janusi. At enđanum
eydnaðist tað eisini at fanga hann. Hann var eitt sinđur
misstrúgvin og skilti ikki, hví Katrin oyðslaði allan henda
kærleika uppá hann, men tað javnaði seg tó skjótt. Nú Iá
hann hvønn einasta dag og sólaði sær í stovuvindeyganum.
Fólk, ið komu framvið húsini, noyddust at smílast at
teimum báðum, Katrini og Janusi, ið sótu í hvørjum sínum
vindeyga og hugdu at á vegin. Og hin fyrsta dagin, ið
Katrin fór til sakførarin við Janusi í eini kurv, tá var látur
aftanfyri mangt vindeyga.
Tað hevði ikki borið so væl til hjá Katrini at fingið
beistið niður í kurvina, sum hon hevði hugsað. Tað sást
skiliga á øllum teimum skøvum, ið vóru á hennara runđu
ørmum, at Janus hevði roynt at vart seg við sínum hvussu
klóm. Men niður í kurvina var hann nú komin kortini.
Katrin kom inn á skrivstovuna. Sakførarin reisti seg,
fór yvir at vindeyganum — og hugđi út. Hann flenti so
hjartaliga fyri seg sjálvan, so at Katrin heit, at hann sá
okkurt stuttligt uttanfyri. So vendi hann sær móti Katrini,
og tá var meira álvara yvir lionum. Hann segði:
„Ná, Katrin — tað eru væl tær 100 krónurnar? Tygum
hava væl Janus við?“
„Ja, víst havi eg hann við,“ svaraði Katrin illsliga,
„men tað var eitt ræðuligt baks at fáa hann í kurvina, skulu
tygum trúgva.“ Og so vísti hon sakføraranum allar skøvur-
nar, hon hevði fingið.
„Ná, tað er einki at siga til,“ meinti sakførarin. „Janus
man so mong vambakastini hava fingið frá tygum. Eg minn-
ist so væl hina ferðina, tá ið hann sum skotin úr múlanum
á einari kanón kom oman gjøgnum trappurnar. Ná, — lat
meg so síggja djórið!“
„Eg tori ikki at lata upp fyri honum her —
um hann