Dúgvan - 01.12.1941, Blaðsíða 55

DÚGVAN
151
Nú helt Sámal Jógvan fyri: „Ja soleiðis er tað, táið ein
gevur seg í holt við hasi konufólkini. Tey hava nógvar
ólukkur gjørt síðani tey komu í verðina. Hevði bert eg verið
Ađam á sinni, so hevði nógv verið øðrvísi í dag.“
„Ná, tað skal tú ikki siga“, segði Knút Pætur. „Anna
Sofía er so nógv øðrvísi enn allar hinar“.
„Nei, hasin rodni, tú'má minnast til at hon er úr Vest-
urvík, og haðani frá er einki gott at vænta.“
Nú fleyg sinni í Knút Pætur, og hann segði: „Nú kann
vera nóg mikið. Om tú sigur hatta aftur, so fái eg mær ein
annan timburmann. Hevur tú fata meg rætt?“
„Ná, ná, verð nú ikki so sintur; eg meinti tað ikki so
illa. Men nú síggi eg postmannin koma. Helst kemur hann
við brævi til, tí eg havi einki vænta mær.“
Postmaðurin kom fram við húsinum og rópti út í vind-
eygað til Knút Pætur: „Góðan dagin, bræv til tín frá eygna-
steininum í Havn.“
Knút Pætur tók brævið, skræddi bjálvan av tí, og læs:
„Góði Knút Pætur! Nú havi eg máta køkin einaferð aftrat,
og mær dámar hann ikki sum hann er. Eg vil tí hava hann
soleiðis, sum tú gjørdi hann av fyrstan tíð. Heilsu og tús-
und kossar sendi eg tær, Anna Sofía.“
„Hatta trúgvi eg, tú flytur fegin skilarúmið fjórði ferð
fyri túsind kossar,“ helt Sámal Jógvan fyri, „nei, hasi konu-
fólkini, hasi konufólkini!“
„Nei, nú skal tað standa, har tað stendur, um hon so
skrivar hundrað brøv við túsund kossum í, fyri at fáa tað
flutt. “
„Nú fert tú at koma teg, haldi eg meg fata. Tú verð-
ur rættur maður til enđan.“
Skilarúmið varð standandi. Húsini vórðu gjørd liðug, og
Anna Sofía segði so plássið upp í embætismannahúsinum.
Hon fór fyrst til Vesturvíkar, fyri at vita hvussu stand-
urin var heima.
Men har var skilið ringt. Pápi Annu Sofíu var lagstur 1