Dúgvan - 01.12.1941, Blaðsíða 11

DÚGVAN
107
kamferđropaglasið. Tey bóðu so hana koma inn í stovuna
— og har løgđu tey hana á eina divan. Hon bað tey fara
eftir Símuni, tí hon helt seg ikki føra fyri at ganga einsam-
øll heim til sín sjálvs.
Konan á telefonstøðini æt Elsa, og var lítið eldri enn
Sigrid, og tær kendust heilt væl frá ungum árum. Hon læt
dyrnar til køkin aftur og setti seg hjá Sigriđ, ið nú hevði
givið eftir fyri grátinum. Elsa, sum sat og streyk henni
gjøgnum hárið, helt við hana: „Grát bara, góða, tað lættir
um sorgina hjá tær, at tú grætur teg út í frið“.
Símun, sum stóð og vaskaði sær, var heilt illa við tá
ið hann fekk boð at koma á telefonstøðina til Sigrid, ið ikki
orkaði heim aftur, tí hon hevði fingið boð um at Tórstein
ikki var framkomin í gjárkvøldið. Tá ið Símun kom út fyri
dyr, bað hann tveir menn fara at leita eftir Tórsteini, ið
ikki var komin vegin fram, meðan hann sjálvur fór at finna
Sigrid.
Nógvir vóru teir, ið fóru at leita eftir Tórsteini. Og
ikki vardi tað leingi til tað sást, at teir høvdu funnið hann.
Hann hevði gingið skeivt og var komin í óføri og hevði
gingið so leingi at hann ikki orkaði meir. Hann sat deyður
framman fyri ein stein — við fløskuni undir liðini.
Sigrid varð leidd heim til hús tá ið teir komu við lík-
inum. Men ikki var tað fyri henni sum tað var eitt lík, ið
var innborið til teirra, nei, tað var Tórstein, beiggi hennara,
sum var afturkomin.
Nógv fólk fylgdi Tórsteini til gravar. Sigrid og Gunhild
ieiddust — tær høvdu ikki væntað, at tær skulđu so brádl-
iga missa Tórstein, sum tær hildu so nógv av. — — —
Um summarið átti Sigrid ein son. Tá hann fór til dóp-
in, varð Gunhild biðin til guðmammu — og hon skuldi halda
barninum. Og drongurin varð doyptur Tórstein.
Símun gjørdi barsøl fyri soninum. Tað varð ikki skonkt
við borðið, tí Símun mintist hvussu tað bar til at svágurin
fór at drekka. Tað gjørdist einki við nú. Men tað hevði
hann lovað, at brennivín skuldi ikki vera skonkt aftur av
sínari hond.