Dúgvan - 01.12.1941, Blaðsíða 49

DÚGVAN
145
treyt fyri eitthvørt fólk, er at tað heldur seg burtur frá rús-
drekka.
Tað besta vilđi sjálvandi veri, um børnini longu frá
skúlaárunum fingu hollan kunnleika um tann skaða rúsdrekka
ger. Kætt vildi tí veri, um „rósđrekkakensla“ kom sum læru-
grein í skúlar okkara, soleiðis at børnini longu tá fingu at
vita hvat skaða rúsdrekkanjótan er fyri menniskjan. Ein slík
skipan krevur samstundis, at lærararnir ganga børnunum
undan við góðum fyridømi. Tað kann tíverri ikki sigast um
allar lærarar okkara í dag, tá einstakir av teim eru vána
fyridømi fyri børnini, sum er vónin hjá teim elđru, tá tað
eru tey sum skula taka við og skipa fyri í lanđinum, tá tey
koma til manns og tey eldru fella frá. At veita børnunum
hesa kenslu er m. a. ein táttur innan fráhaldsstarvið.
Vit ern farin uppí fráhaldsrørsluna hugaði at vinna á
inál, og vit vilja halda á til vit eru komin leiðina fram. Kann
henda, at vit, sum í dag eru uppi í, ikki liva tann dag, men
arbeiðið vil ikki detta niðurfyri. Tað vilja altíð verða nýggjar
kreftir, ið koma uppí, og vit vita, at tað millum hina upp-
vaksandi ættina er stórur partur, sum vil ganga uppí frá-
halđsrørsluna, ganga uppí fylkingina av fráhaldsfólkum fyri
at vinna á mál. Ein fylking, ið eldhugað setur sær hetta fyri,
hon vil ikki týnast, men vil sigra.
Fráhaldsfólk kring Føroyaland hava tikið lógvatak og er
at vóna, at fieiri og fleiri ganga uppí samgonguna, sum við
áræði og treysti gongur fram fyri fóllc og fosturland okkara
Føroyar.