Dúgvan - 01.12.1941, Blaðsíða 48

144
DÚGVAN
og veita teim bestu líkinđi at stimbrast og menna seg, so-
leiðis at tað ikki eru fløskur og dunkar, ið verða at hava ræð-
ið yvir Føroya fólki, men at tað er fólkið sjálvt, at tað eru
Føroyingar, ein frísk og sterk tjóð, ið her livir og byggir.
Har, sum rúsdrekka s.itur í hásæti, er eingin styrkja, men
einans veikleiki.
Rúsdrekkavandin er ræðuligur fyri eitt stórt land, men
nógva ferðir størri vandi er hann fyri eitt lítið fólk, eitt fá-
ment fólk. Vit Føroyingar eru fámentir, og eiga tí at ansa
væl eftir, at viljin til at hevja okkum og vinna fram, ikki
verður avmergjaður av teirri skaðiligu rúsdrekknnjótanini,
men ístaðin leggja doyðin á at stimbra viljan til at vera frá-
hajdandi, soleiðis at vit sum fólk vinna longur upp og long-
ur fram.
Tá soleiðis er, eiga Føroyingar at ganga saman og styðja
fráhaldsstarvið. Onkur vil kanska siga: „Mær nýtist ikki at
gerast fráhaldsmaður ella fráhaldskvinna, tí eg drekki ikki
ella eg dugi at drekka“. Til tað er at siga, at einstakling-
urin er lítið mentur einsamailur. Skal nak.að munagott kunna
avrikast, tá má tað gerast í felag. Tað nyttar lítið, at ein
stendur í einum horni og annar í øðrum horni og toga hvør
sín vegin, báðir við teirri ætlan at fremja sama endamál.
Betur var sjálvandi, um báðir gingu saman og tóku tøkini í
felag. Betur og lættari vildi tað gingist. Tí gerst tað neyðugt
at ganga saman í felagsskap og fjølmentir fylkjast í sam-
arbeiði. Hetta er ikki minst neyðugt innan fráhaldsstarvið.
Tað er at vóna, at Føroyingar yvirhøvur vilja ásanna
tað rætta í hesum, og at teir, sum enn ganga einsamallir og
uttanfelags, ganga uppí fráhaldsfylkingina fyri at gera hana
betur føra at fremja liitt landsgagnliga endamálið, ið^ miðjar
ímóti at niðurberja rúsdrekkaóskilið.
„Fólksins væl er várt endamál — ei minst í ringum
tíðum“ sigur eitt av skaldum okkara. Hetta hava vit fráhalds-
fólk fyri eyga, og tí virka vit fyri fráhalđi í Føroyum. Eingin,
sum hugsar um hetta, kann siga annað enn, at ein høvuðs-