Dúgvan - 01.12.1941, Blaðsíða 5

DÚGVAN
101
Tað var stórur munur á tí lítla bláoygda smádreinginum
tá, og hesum unga, óvanđa manninum nú, ungur, men tó
gamal í synd og øllum lastum. Hann hevði longu næstan
gloymt sína eymu, góðu móður, og tey lyfti hann gav henni,
meðan hon sat við honum á knøum sínum. Men hon? —
Nei, aldri gloymir ein móðir barn sítt. Alđri gavst hon at
biðja fyri soninum, at Gud vil hitta hann á hansara villu leið.
* *
*
Fleiri ár eru umliðin. Á kirkjugarðinum í stórbygdini
stendur ein lítil ómálaður trækrossur, og undir honum hvíia
leivdirnar av Andrassi. Hann fór av verðini í sama melđur-
streyminum hann var komin í. Deyður av „delerium tremens11,
skrivaði læknin.
Tað hendir jú so mangt í stórbygđini, og tað vóru ikki
mong ið góvu hesum gætur. Fá vóru tey, ið hugsaðu um
hvussu nógvar brostnar vónir og hvussu mong brotin lyfti
hesin iítli gravheyggur fjaldi.
Hann hevði soleiðis ikki lurtað eftir samvitskuni. I staðin
forheraði hann hjarta sítt, og hann gloymdi, at aftaná alt,
skal hvør einstakur standa til svars fyri øllum sínum gerðum.
Eitt burturspilt lív, og kanska eisini ein sál farin fyri
skeyti.
* *
*
Men í barnaheiminum bjá Andrassi er alt við sama góða
lag, sum tá ið hann sum lítil spældi har, og hansara fríski
barnalátur hoyrdist undir lonini.
í urtagarðinum standa blómurnar eins og í gomlum
døgum — alt er sum fyrr. Nei, ikki alt, móður Andrassar
sær øðrvísi út. Hárið er hvítt, men ikki av elli. Sorgin hevur
farið illa við hennara áður so vakra andlitið, og eyguni eru
ikki longur so klár sum fyrr.
Men, hóast alt, hon biðjur tó enn til Gud — og eina-
ferð skal hann turka tárini av eygum hennara.