Dúgvan - 01.12.1941, Blaðsíða 22

118
DÚGVAN
Sjálvandi skuldi hann ikki vera higani úr bygdini.. Tað
skuldi vera løgið, um tað ikki lat seg gera. . .
I náttarniðu jarðaði hon Janus úti í garðinum, og morg-
unin eftir fór hon um skarðið til grannabygdina.
Men úrslitið kundi væl verið betri. Hon hevði fingið ein
nýggjan Janus, men hann var nú ikki reiðiliga so svartur
sum hin gamli. Umframt at skinnið var heldur reyðligt,
hevði beistið ein hvítan blett á vinstra oyra. Ná, hetta gjørdist
okkurt við, meinti Ivatrin. Við bust og svertu varð hin nýggji
Janus gjørdur svartur um allan bulin, og skjótt kendi hann
seg eisini heima, tí hann var so væl gøddur.
Hóast hetta var Katrin ikki so djørv sum vænt, tá ið
hon næstu ferð fór til sakførarans. Sjálvt um hann ikki
hevði spurt eftir Janusi tær seinastu ferðirnar, so var tó
aldri gott at vita....
Ná, men tað gekkst henni væl, bæði fyrsti ferðina og
mangar ferðir aftrat. Og Katrin gleddi seg í sínum stilla
sinni yvir, at hon soleiðis kundi vinna sakføraranum eina
neis.
Ein dagin sá Katrin í blaðnum, at sakførarin skuldi
flyta úr bygdini, og at ein annar yngri, nýklaktur sakførari
skuldi koma í hansara stað. í fyrstani var Katrin fegin við,
og tað var eins og dró hon andan lættari, nú hin gainli
sakførarin skuldi fara- Men so kom óttin á hana, tí spur-
ningurin var, um hesin nýggi sakførarin mundi fara at vera
líka so spurin og forvitin sum hin gamli. Set nú fyri, at
hann fór at kína Janusi, um hansara nýbustaða vinstra oyra?
Hon rysti og var illa hýrd, tá ið hon fyrsti ferð fór til
hin nýggja sakføraran. Hon royndi tó at smílast — tað
kunđi ikki sakað nakað — tá ið hon segði, hvør ið hon var
og hvørji ørinđi hon hevði.
Sakførarin var bæði blíður og týður, flýddi henni pen-
ingin, og bað hana lýsa kvittan fyri hann. Meðan Katrin
bangin og rysthent skrivaði navn sítt, var sakføraranum
hyggjandi at kurvini.
„Hava tygum høsn við tygum?“ spurdi hann.