Dúgvan - 01.12.1941, Blaðsíða 10

106
DÚGVAN
hon si Tórstein iar, nið.r b„ttuna Hon
r«nrr'rr.s sær’sum h“" ™ v,„„,Hon
V" 0 d’ el"k' ma“i óonuni S hesari ferð, men
.r“ k5i, Lts og °”kur segði hen"'' “Tóestei"
Signd svav litið og ei„ki „m náttinaf hon tyngdist av
oga, men s„ h„kk hon „pp.,,„r vlð * Tórstei„ stóð a
h„ri,T áT ' 'íri hen"‘ °g S‘ardi “PP4 »»">• Og
LZi T T“ “ði' S° mintiSt h°" h''“»" »"“»iig
eyguni , honntn voru. H„„ iór „pp 4ðre„„ klotktn v„ ?S
hon l »ú t T' HTØrÍa ,0rð ‘ð hUrði" Sokh, »™kk
Jion við. „Nu koma tey, at siga tað!“
støðinM™ M°kkr VarfarÍn Um 9 k0m ^entan á telefon-
trÍ k T yrnar' Íð SÍgrÍd Sá hana “átti hon
tnva um borðendan fyri ikki at detta, tí nú var hon fuiivís
um at vanlukkan var hend. Gentan spurdi so, um hon ikki
hevði sæð Torstein farið av bygdini í gjárkvøldið, - tað
voru telefonboð eftir honum.
Sigrid setti seg á ein stól, ið stóð frammanfyri borð-
unum so ^ & °? fjaIđÍð ‘að VÍð hond-
unum. So reisti hon seg og fór til telefonina
H(T.á Íð h°U k0m inn á telefonstøðina var hon bleik og
tigand,, hon ið annars altíð var glað og skemtingarsom. Tey
1T V°rU SÓU á henni’ at væntaði einki gott, og
emgin vildi ti spyrja hana nakað.
Tað var eingin drúgv samrøða í telefonini millum Siu-
nð og GunhihJ. Tað v„ ikkl Gu„h„d se„di hoð X
orsteim, hon visti at hevði hann sagt at hann skuldi koma,
so var okkurt serhgt í vegin tá ið hann ikki var framkomin.
Hon visti at hann var farin, okkurt óhapp mundi vera hent
onum 0g helst lá hann deyður onkúnstaðna millum
yg irnar Tær avgjørđu so sínamillum at senda fólk at leita.
ignd kom inn aftur í køkin, tá ið hon hevði tosað, og
” T°“ hvMS" tu"® »>>" i hugu. Ho„ setti seg á ein
,W, t, ho„ ortaði ,tk, longul. „ standa Hon spur(i. pm
y ikki iiovdu eitt Itamferdropaglas at 1»„, sær. Ho„ fekk