Dúgvan - 01.12.1941, Blaðsíða 44

140
DÚGVAN
So var borðhald hildi í tí niðara salinum. Her vóru
fleiri eldhugaðar røður hilđnar av Edgar Højgaard, Knút
Wang, Martlia Hansen úr Gøtu og E. Johansen, Umdømis-
templara. Tá ið borðhaldið var at enda komið var hesin
sangur, ið P. Michelsen hevði yrkt til samkomuna sungin:
Lag: Skamlingsbauken.
Henda stevna er nú komin móti enda,
fyri síðstu ferð vit sessast nú við borð.
Brátt vit snýðið móti heimið aftur venda,
og vit minnast øll tey vøkru, søgdu orð.
Niðurlag:
Ja, vit minnast orð, ið vórðu her framborin,
vøkur orð um sannleika og rætt og frið.
Sjálvt um heimurin í dag er illa vorðin,
skal tó vónin alđri svíkja hetta lið.
Vit í góðum hýri eru nú øll somul,
og í bringum ljósar kenslur festa bú.
Tí tá rópið aftur ljóðar, ung og gomul
finnast aftur, og tá sessast vit sum nú.
Her við veitsluborð er gamaní at sita,
bert hitt besta hoyrist hiðani útfrá.
Og rnangt gamansorð vit hoyra, tí vit vita,
skemt og kæti stuttligt er at lýða.á.
Aldri, aldri gloyma vit tí liesar dagar,
hesar dagar, sum í sinnið seta spor.
Fegin minnast vit tí aftur løtur glaðar,
løtur, hvar vit hoyrdi skemtingarsom orð.
011 vit kenna hvat ið skyldir várar eru,
okkar arbeiði er háborið og stórt.
Mat oss virka so, at roynast vil í veru,
virkið vendist móti øllum, sum er ørt.