Dúgvan - 01.12.1941, Blaðsíða 25

DÚGVAN
121
Men hvat hendir?
Hann gevur seg í valđ elđvatnsdrottsins. Og skjótt vil
tað síggjast, at alt tað góða ið faðir og móðir lærdu hann
og tað ið lært var í skúlanum, tað kárnast og hvørvur. Tí
gott kann einki trívast saman við rúsdrekka.
Sær ein onkran, ið langar tíðir hevur notið rúsdrekka,
so kann tað beinieiðis síggjast hvussu veikleikin hevur vunn-
ið á honum. E.yguni, ið fyrr 15'stu av eydnu, eru nú kám og
vónbrotin. Somuieiðis eru teir ljósu framtíðarđreymar, ið fað-
ir og móður og ein sjálvur áttu, allir horvnir.
Tað kann eydnast, at sløkkja eldin áðrenn eitt heim er
reiðiliga oytt. Og tey, ið beimið áttu, gleða seg yvir tað ið
eftir er, og fara so undir at vala um tað og gevast ikki fyrr
enn heimið aftur er so hugnaligt sum tað áður var — og
eydnubrosið aftur iýsur á øllum andlitunum.
Tað kann eisini eydnast okkum at bjarga onkrum sum
komin er inn í rúsđrekkavandan, fáa hann at hugsa seg um,
so hann sleppur rúsdrekkanum og lítur á hægri megi. Tá
kann hann finna teir tættir aftur, ið slitnir eru, og eins og
unglingur í menning halda fram av riýggjum. Tá skal skjótt
hin útihýsta eydnan finna sær sæti aftur, og hann vil verða
til gleði bæði fyri foreldur og seg sjálvan.
Eldurin er ræðuligur har hann kemur fram at og fær
vald, og oyður eitt heirn til bert toftirnar standa eftir. —
Tó er rúsdrekka nógv verri, har ið tað fær fult vald, tí tað
letur enn ikki toftirnar standa eftir. Har verða einans minni
eftir — ónd og tung minni um ein ið fall í rúsdrekkavanđ-
anum!
Latum okkum tí fylkjast øksl móti akslum í hernað
móti hesum ræðuiiga vanda. Vit vilja, at Føroyar, fosturland
okkara skal verða reinskað fyri rúsdrekka!