Dúgvan - 01.12.1941, Blaðsíða 16

KATRIN OG JANUS
SKEMTISØGA
Katrin var nú blivin tað, ein á góðum føroyskum kallar
„gomul genta“. Hon var farin um tey fjøruti, og sum tíðin
leið, var hbn eisini vorðin heldur hyllig. Suin allar gamlar
gentur vanliga verða, var hon eisini vorðin ikki so lítið ill-
sint. Vanliga eru hyllig fólk ikki illsint, men Katrin var nú,
í so máta, eitt undantak.
Hon hevði í sínum ungu døgum verið trúlovað. Men tað
kom ongantíð longur. Sjálv segði hon at tað var ein svartur
fressur, ið var skylđ í hesum. Eitt kvølđið í vøkrum mána-
skini, tá ið hon og drongurin vóru úti ein túr, leyp ein
svartur fressur tvørtur um vegin, beint fyri fótunum á teim-
um. Og í somu løtu kom slík illstøða teirra millum, at tey
hildu rættast var, at leið teirra skiltist. — Síðani hevði hon
ikki torgað hvørki dreingir ella fressar — serliga ikki teir
svørtu.
Katrin var so farin at tæna. Hon fekk tænastu hjá ein-
ari gamlari einkju, hvørs maður var deyður fyri nógvuin
árum síðani. Eingi børn vóru í hjúnarlagnum. Hin gamla,
Julianna æt hon, var farin um tey fírsinstjúgu, og hevði
hetta seinasta árið ligið í seingini. Tað gingu frásøgnir um,
at hon átti hópin av peningi, og hon hevði fleiri ferðir
mølma um, at Katrin skuldi fáa eitt sindur eftir seg, tá ið
hon doyði.
Hetta dámdi sjálvandi Katrini væl. Hon royndi at gera
alt so hugnaligt sum møguligt fyri hina gomlu; men tað var
nú ikki so lætt, tí hin gamla var so góð við kríatúr, og ser-