Dúgvan - 01.12.1941, Blaðsíða 30

126
DÚGVAN
stoytti, at teir drógu hann upp við øllum, sum í var. Og at
tað varð stór gleði í Breiðuvík henda dagin, nýtist eingin
at ivast í.
Aftaná hetta stóra bragd var Hanus nevndur „Hetjan í
Breiðuvík“.
Ikki er at flenna at.
Flenni ikki at hinum drukna manninum, ið vinglar á
gøtunum. Ein kennur seg kanska freistaðan til tess í
fyrstani, tí hann sær jú so láturligur út. Men steðga á
eitt sindur — og hugsa! Hann er á veg heim til onkran,
ið enn elskar hann, hvørs hjartað verður sum gjøgnum-
borað av hvøssum ørvum, av sorg, skomm og vónloysi
yvir at síggja hann. Tað er kanska hansara gamla móðir,
sum einaferð gleddi seg yvir at síggja sín son blíva
ein vaksnan mann, ið hon setti alla sína vón til; tað er
kanska konan, sum ikki torir ella vil koma millum fólk
longur, tí at hann, ið hon elskar, er vorðin drankari;
ella tað er eitt lítið barn, ið einaferð var eygnasteinurin
hjá pápanum — inen nú bert verður happað av honum.
Vit eiga at vísa samkenslu við teimum, ið soleiðis
sakleys líða, og gera tað ið gerast kann fyri at fáa skil
aftur á óskilið. Samvitskan sigur teimum, ið hugsa eitt
sindur, at nakað skal og má gerast. Og tað gerst best
við at so mong sum møguligt gerast fráhaldsfólk, og
við sínum góða fyriđømi vísa hinum, at bert soleiðis
skal lívið livast.