Dúgvan - 01.12.1941, Blaðsíða 34

130
DÚGVAN
landastrokinum, uttan at fáa nakra samsýning fyri stríðið.
Men hetta skuldi verða seinasta ferðin, søgdu teir.
Niklas takkaði fyri ómakin, ið teir høvdu haft, og helt
so leiðina til Kollafjørð. Har orðaði hann við ein bilmann,
um hann ikki kundi sleppa við til Kvívíkar, men tað skuldi
verða ókeypis. Jú tað var gaman í.
Nú var hann komin til Kvívíkar, og tað var hálv leiðin
til Vesturoyar. Enn hevði hann einki oyra lati út fyri ferð-
ina, og tað var væl sloppið. Hann var tó bangin fyri at tað
ikki fór at ganga so væl ta seinni helvtina av ferðini.
Hann fór umborð í bátin, ið flytur fólk til Vesturoyar.
„Nú er ringt skil“, helt postførarin blíðligu fyri við Niklas,
„tá landastrokini fara á sjógvin“.
„Tað skuldi tað ikki veri, um eg havi fingið tað innskot,
at eg vil vitja Vesturoynna áðienn eg doyggi“.
Postførarin fór undir at krevja ferðapeningin inn. Nildas
var tann seinasti, ið hann kom til „Hvat kostar ferðin“,
spurdi Niklas. „2 krónur og 75 oyrur“, var svarað. Niklas
leitaði í øllum lummunum, so segði hann við postførarin:
„Tað sær út sum um eg havi gloymt pungin eftir heima, eg
sleppi kanska ókeypis yvir um fjørðin?“ „Hevur tú ongan
pening, so noyðist eg at lata teg sleppa ókeypis við“, segði
postførarin.
Glaður var Niklas, hann hevði ikki roknað við at hann
slapp so bíliga frá ferðini. Tá báturin legði at Amtmanns-
klettinum, var Niklas fyrsti maður at leypa upp á land.
Hann fór til gongu beinanvegin, tí vegurin var langur til
gistingarhúsið. ið stendur uppi á skarðinum.
í stovuni á gistingarhúsinum sótu maðurin og konan og
prátaðu saman. Hann spann og hon bant. Hanus og Malena
vóru nøvn teirra. Einaferð venđir Hanus sær á, hyggur at
klokkuni og sigur so við Malenu: „Tað er vorðið seint nú
Malena, heldur tú ikki at vit skulu steingja hurðina. Neyvan
knmur nakar gestur so seint á kvøldi“.
„Nei Hanus, ikki enn. Hvør veit, tað hevur fyrr hent
seg at gestir hava komu seint á kvøldi, og kemur onkur,