Dúgvan - 01.12.1941, Blaðsíða 35
DÚGVAN
131
so er tað ein inntøka til okkum uppá einar tvær-tríggjar
krónur. Hvussu veitst tú annars, at eingin fer at koma? Eg
líka sum kenni tað á mær, at onkur er í nánd“.
„Gott, sum tú vi)t“, segði Hanus, festi sær í pípuna og
helt so áfram við spinningini. „Ein ger jú so nógv fyri hús-
friðins skuld“.
Eina løtu aftaná bankar uppá hurðina. Inn kom Niklas
Landastrok. Hann beyð gott kvøld, og spurdi um hann kundi
fáa eina song fyri náttina. Hann kom langvegis frá, og
trongdi til hvílđ.
Tey bæði gomlu hugdi fyrst uppá Nikias, so hvørt uppá
annað. Tey sóu við tað sama, at henda mann tjentu tey ikki
nógv við at hýsa. Malena tók til orða og segði: ,,-Ja, um
tygum vilja sova á borðinum ella á gólvinum. Annað pláss
hava vit einki.“
„Ná, eg eri nú vanir við at sova í einari song, ið er
nakað væl bleytari men, tað gerst ikki við“, svaraði Niklas
og læt seg úr frakka og húgvi, „so sovi eg á gólvinum“.
Malena sæt og hugdi at hesum fremmanda manni. f
sínum stilla sinni angraði hon, at hon hevði skunda sær so
at givið honum innivist, tí hann sá henni so đekan og ódám-
ligur út.
„Hanus“, segði hon, í tí hon reisti seg upp, „tað er tíð
at fara í song nú. Tað kemur neyvan nakar gestur aftrat
íkvøld, og steinoljan er dýr at brúka í lampuni".
„Tú hevur rætt í tí, Malena; nú skal eg sløkkja“, segði
Hanus. Gesturin varð sitandi stillur. Malena beyð honum
góða nátt við einum heldur bítskum orðalag, og fór so upp
á loftið.
Tá ið hon var farin, segði Niklas við Hanus: „Hava tit
einki etandi til at geva mær? Eg eri so svangur sum nakar
vargur“.
Hanus visti ikki reiðiliga hvat hann skuldi svara. Fyri
at vinna tíð og fyri at hugsa um spurningin, læt hann sum
uin hann ikki hoyrdi, hvat ið sagt var.
„Nakað at eta? — Var tað tað tygum spurdi um?“