Dúgvan - 01.12.1941, Blaðsíða 51
DÚGVAN
147
Italia — Týskland — Abessinia — Spanialand — Kina
— Eysturríki — Tjekkoslovakia — Ófriður — Ófrælsi —
Kúgan teirra fátæku og máttveiku um allan heim.
Hvørt orð grevur seg inn í sál tína við rødd teirra
móðurleysu, faðirleysu, framtíðarleysu, fosturlandsleysu, løst-
aðu, đoyggjandi, friðleysu, friðleysu . . . Sorg heimsins seig
uttanum hann slitaleys sum gleði sólskinnsins á summarsins
fagrasta degi.
Og kærleiki tín til lívið, til frælsi og frið, blandast við
verndar- og atsóknarhug — og blanđast við hatrið til teirra
miklu óvinir. Kanska heldur tú teg vera lítlan og veikan —-
kanska helđur tú at tú ert sterkur, so sterkur. Kanska star-
ir tú inn í'títt egna andlit og spyrt: Er hetta eg? Er
hetta eg?
So koma jólini.
Tú átti kanska ein lítlan son ella eina lítla dóttur, syst-
ur ella bróður,1 kanska er tað eitt ókunnigt barn sum sýnir
tær gull sítt ella beinir teg á ljósið. Tá stynjar tað í brósti
tínum: 0, hvussu tung er hin endileysa byrðan í okkara ríka
og fagra heimi, at ein ikki í gleði kann kína ljósum barna-
skalla við óblandaðari eydnu í bláum fagnandi eygum, ikki at
kunna gloyma — og ikki varnast av spurninginum:
Hvussu verður so við okkum sjálvum á næstu friðarhá-
tíð — næstu jól?
Minnist tær aftur á tær stundir, tá ið tú taldi dagarnar
til jólar, rýmdi úr snjóhúsinum fyri at lýða á ævintýr?