Dúgvan - 01.12.1941, Blaðsíða 60

156
DÚGVAN
Alt hetta og mangt annað kundi renna lienni í hug, tá
ið hon sat í skýmingini og hugsaði, Viðhvørt kundi hon
kortini smílast fyri seg sjálva, tað var tá ið dótturin, ið var
yngst, bert 12 ára gomul hevði bundið eina troyggju til
eldra beiggja sín. Hon hevði ætla honum hana í jólagávu,
men troyggjan var so lítil, at hann slapp ikki í hana — og
tí fekk hin yngri bróðurin hana í jólagávu. Og hann var
fegin við. Álva og dótturin komu so ásamt um at tærskuldu
kasta uppá til einar hosur og í staðin — dagarnir vóru fáir
til jóla — lata hin eldra beiggjan fáa tær, so hann ikki
skuldi vera heilt sørur.
Men so hvarv smílið aftur. Hin eldri drongurin var far-
in til skips — og kom ikki aftur. Hann var tikin út av brota-
sjógvi. „Ája,“ suffaði Álva, „okkurt skuldi tað vera gott
fyri,“ men hon dugdi ikki at skilja hvat ið hetta skuldi vera
gott fyri. — Hin yngri drongurin fór eisini til sjós so skjótt
hapn var so frægur, og higartil hevði Harrin altíð sent hann
heim aftur. Nú var hann giftur, átti stór og stásilig hús í
grannabygdini, hevði eina fitta konu og fleiri børn. Men hon
sá hann so sjáldan nú.
Tá ið ljósið varð tendrað, var Álva farin í rokkin. Hon
var ikki longur so kvik í rokkinum, sum í sínum ungu døg-
um. Men alt tað ið hon bant, tað hevði hon bæði karað og
spunnið sjálv. Hon skuldi læsa av trimum sokkapørum
til jóla, ið tær smáu ommuđøturnar skuldu fáa í jólagávu
frá heniii. Ikki var gott at vita, um hon skuldi síggja
næstu jól.
Vælgerðin var Álva so fólk tóku til hennara. Hon var
góð við sítt arbeið, og eingin hevði nakrantíð nakað at finn-
ast at tí, hon legði úr hondum.
So snurraði rokkurin, hon gav út, smidliga og sáttliga,
tí fínt skuldi tógvið vera. Tað skuldi nýtast til jólasokkar.
Ein av smágentunum hevði sæð ein lítlan sokk undir kodd-
anum hjá ommuni, og sum gentur flestar í tí aldrinum var
hon farin at samráðast við hinar systrarnar, hvønn ið omman
nú var farin at binda til.
Áðrenn snaldan var hálv sótu allar tríggjar smágentir-
nar á gólvinum, so nær hjá snalduni sum møguligt, og hugdu
eftir hvussu snaldan vaks.
„ Sitið ikki so nær, gentur,“ segði Álva við tær einaferð,
ið hon var fyri óhappi at slíta favnin.
„Sitið ikki so nær, hoyra tit,“ rópti móðir teirra, ið
fekkst við nátturðaeldin.