Dúgvan - 01.12.1941, Blaðsíða 1

TÍÐARRIT FYRI FRÁHALD OG IVIENTAN
NR. 4.
DESEMBER 1941
1. ÁRG.
VETUR er myrkur og kuldatíð. Dagarnir eru stuttir
og næturnar iangar, og mangan er ófýsið bæði á sjógvi og
landi. Á vetri gongur sólin í lægsta sig, men á vetri hevjar
hon seg eisini síni fyrstu stig uppeftir. Veturin er tí meira
enn kanska nøkur onnur tíð á árinum ein roynđartíð, tí hann
hevur síni krøv til okkum øll um at arbeiða meðan dagur er.
Náttin kemur skjótt á og dagur skrýmist seint. Men mong
eru tey, ið duga væl at fáa burtur úr lítlum, og tey duga
eisini at fáa nakað av skafti á stuttum arbeiðsdegi.
Myrkir kunna vetrarnir hava verið herfyri, men neyvan
nakrantíð í mannasøguni man hann hava verið myrkari enn
hesa ferð. Myrkur og neyð, sorg og deyð hevur veturin í
sínum førningi hesa ferð. Men tey gomlu vóru von at siga,
at svartari tað er fyri eygunum, tess skjótari rivar tað aftur
fyri ljósinum. Hevði lagnan og forsýnið havt hesa vón i
skylđrið sínum á hesum vetri, so kundu mong glett seg til
stytsta dag, tá ið sólin aftur fer at iætta sær á, og ljósið
líðandi og sigrandi beina bæði fyri vetrinum og myrkrinum
— eisini tí villa sálarmyrkrinum, sum í dag nívur allan
heim.
So vil „Dúgvan“ ynskja at øll mega fáa eini eftir um-
støðunum góð og hugnalig jól — og eitt eyđnuríkt nýttár við
friði og semju aftur her á folđ.