Dúgvan - 01.12.1941, Blaðsíða 39

DÚGVAN
135
hann setti eld á húsið . . . beint tað, ið eg var bangin fyri,
hann fór at gera við okkara. — Var tað so ikki gott, at vit
spanderaðu gásina uppá hann?“
„Jú, tú hevur rætt sum altíð, Hanus! Tit menn eru tó
nógv klókari enn vit býttu konufólk!
Hanus hugdu út av vindeyganum, tann vegin ið gesturin
var farin, suffaði, og so mutlaði hann innantanna:
„Hesa ferðina fekk eg eina langa nøs, men tað var gott,
at hin gamla einki fekk at vita!“
Eru vit fanatikkarar?
Tá ið mótstøðumenn okkara einki annað hava at brenni-
merkja okkum og fráhaldsrørsluna við, tríva teir vanliga í
hitt seinasta og skýrða okkum „fanatikkarar“, men avgjørt
við órætti, tí fráhaldsmálið hevur einki við fanatismu at
gera.
011 skilafólk eru á einum máli um, at rúsdrekkanjótanin
er hin herviligasta lastin, ið til er. Enđamálið hjá fráhalds-
rørsluni er stutt og greitt, at halda eldvatnsfloymin burtur
frá Føroyum, soleiðis, at hin sanni friður og hin sanna
gleðin aftur kunnu koma í tey føroysku heimini.
Um hetta grundarlag skuidi kunna fostrað fanatikkarar,
ja, ja, so er orðið „fanatikkari“ eitt heiðurs navn at bera,