Dúgvan - 01.12.1941, Blaðsíða 27

DÚGVAN
123
ur í bygdini. Við honum var mong stór veiðan fingin til
Breiðuvíkar, og Hanus sjálvur hevði orð fyri at vera besti
skilamaður í bygdini.
Ein kaldan vindharðan vetrarmorgum fór Hanus um
fjallið í ørindum, at hitta sýslumannin í grannabygdini. Hann
ótlaði so veðrið, at Hanus mátti gista í grannabygdini.
í lýsingini morgunin eftir kom róp í í Breiðuvík. Ein
fremmand trýmastrað skonnart, ið hevði mist øll seglini, kom
rekandi inn á víkina. Allir manns skundaðu sær oman at
stronđini.
Breiðavík er víðagitin fyri sína óreinu og grýtutu strond.
Flesir, flúrar og boðar sløðast tvørtur um alla víkina, og tað
skal meinkunnigur maður til at hava róðrið í hond, tá ið
nakað skip skai koma inn um.
Nógv vóru skipini farin í spønir fyri Breiðuvík, tað ið
fólk kundu huga, og tíverri, mangir vóru teir menn, ið funn-
ið høvdu sína vátu grøv har, meðan bygdafólkið stóð og
eygleiđđi teir, uttan at kunna koma teimum til hjálpar, tí
bátarnir vóru so smáir.
Tó var tað ikki so sjáldan at Breiðuvíksmenn, uttan at
ansa tí vanđa teir harvið komu sær í, fóru út við lítlum
báti, og bjargaðu teimum neyðar sjómonnum sum hitt goys-
andi havið slongdi inn á víkina. Og tí fór nú maður av
húsi. —
Langt úti sást skipið, ið spakuliga kom rekandi inneftir
við báðum akkerum fyrj. Vindurin var nú nakað minkaður,
men sjógvurin skolaði í heilum yvir skipið. Manningin hevði
øll komið sær upp í mastrarnar. Skipið var heilt enn — men
tað rak framvegis.
Menninir á strondini vóru greiðir yvir, at nakað mátti
gerast, og gerast skjótt, tí skipið rak beint inn ímóti Tvør-
flesuni. Og kom tað fyrst á hana, var eingin vón hjá mann-
ingini at verða bjargað.
Av tí at Hanus ikki var heimastađdur, høvdu menninir
lítlan liug at taka bátin hjá honum. Men so var tað ein ið
helt, at tað var óðamannaverk at fara við nøkrum øðrum