Helgarpósturinn - 15.10.1987, Blaðsíða 32

Með skrúfjárn,
stillilykil
og tónkvísl
í farteskinu
en réð sig óhrœddur til starfa við virtustu
hljóðfœraverslun Gautaborgar. Sigurður
Kristinsson píanóstillari í viðtali við HP
Fólk er kannski ekki almennt
komiö í jólaskap. Sumir hér á HP
eru þad hins vegar þótt einn hafi
dottiö úr því um leiö og hann
heyröi auglýsingu um jólakort í
útvarpinu. Aörir eru farnir aö
gera nokkurs konar jólahrein-
gerningu ú vinnustaönum og enn
aörir farnir aö huga aö því hvort
píanóiö sé aftur oröiö falskt. Um
leiö vaknar spurningin hvort ekki
sé algjör óþarfi aö lúta stilla
píanóiö, þaö var örugglega stillt
einhvern tíma og óþarfi aö fikta
of mikiö í því.
Siguröur Kristinsson er ekki alveg
sammála þessu, enda hefur hann
að lifibrauði að stilla píanó íslend-
inga, jafnt í Reykjavík sem úti á
landi. Hann segist síður en svo
búa við atvinnuleysi, enda ekki
margir sem leggja þetta starf fyrir
sig hér á landi. „Píanó á að stilla
minnst einu sinni til tvisvar á ári,“
segir Sigurður sem kom heim frá
Svíþjóð í fyrra eftir að hafa gert
þar garðinn frægan við störf hjá
virtustu hljóðfæraverslun Gauta-
borgar, Piano MÓUer. Hann segir
áhuga sinn á píanóstillingum hafa
vaknað „fyrir tilviljun. Föður-
bróðir minn gaf mér einhvern
tíma stillilykil og þar sem erfitt
var á þeim tíma að fá píanóstillara
leiddi af sér að maður fór að fikta
við þetta sjálfur".
ÞORRABLOTSHÆFUR Á
FJOLDA HLJÓÐFÆRA
Sigurður hefur ekki langt að
sækja tónlistaráhuga því hann er
sonur Hjördísar heitinnar Sigurð-
ardóttur og Kristins Hallssonar
söngvara. Ekki hvarflaði þó að
honum að feta í fótspor föður síns,
en þar sem píanó var til á
heimilinu fór hann í stutt píanó-
nám, auk þess sem hann spilar á
mörg önnur hljóðfæri, svo sem
fiðlu, kontrabassa, selló og gítar,
„en spila ekki vel á neitt þeirra",
segir hann glottandi. „Ég er það
sem kallast „Þorrablótshæfur"!
Einna lengst lærði ég þó á fiðlu."
Hann segir engar frægðarsögur
fara af fyrstu píanóstillingum
sínum „en pabbi hafði bara alltaf
trú á að ég gæti þetta! í píanói
ömmu minnar sleit ég streng og í
píanói númer tvö sem mér var
falið að stilla missti ég lykilinn
ofan í píanóið. Snilld. Jú, jú, ég
náði honum upp, en það tók
langan tíma get ég sagt þér“. Og
honum er skemmt við þessa upp-
rifjun.
En máltækið segir að fall sé
fararheill og þrátt fyrir að
Sigurður hafi ekki fundið neinn
sem gat kennt honum píanóstill-
ingar, hvorki hér heima né i
Noregi þar sem hann bjó um tíma,
var hann ákveðinn í að læra
þetta: „Einkum vegna þess að ég
gerði mér grein fyrir að það var
ekki fyrir hvern og einn að stilla
píanó. Þess vegna fannst mér
þetta áhugavert."
Eftir heimkomuna frá Noregi
árið 1979 sá Sigurður auglýst starf
sölumanns við hljóðfæraverslun
Pálmars Árna, sótti um og fékk
starfið. „Ég komst að vísu ekki
þar í nám en Pálmar Árni er hins
vegar snillingur á þessu sviði,
lærður hljóðfærasmiður, og á þeim
fjórum árum sem ég starfaði hjá
honum lærði ég margt."
32 HELGARPÓSTURINN
TIL STARFA HJÁ
VIRTUSTU PÍANÓ-
VERSLUN
GAUTABORGAR
Svo lá leiðin til Kaupmanna-
hafnar þar sem Sigurður hafði
frétt að Samtök píanóstillara tækju
menn í nám og þar ætlaði hann
sér að ná í próf í þessum fræðum:
„En alltaf jafnheppinn. Ég kom
þangað 1. júlí og komst að raun um
að allir voru í sumarfríi. Ekki
von að ná í nokkurn mann fyrr en
18. ágúst!" Sigurður lét ekki
deigan síga þótt hann hefði ekki
„alltof mikla peninga“ eins og
hann orðar það. Staðráðinn í að
þrauka fram í ágúst. Það varð
hans lán að vinur hans og skóla-
félagi, Tómas Gröndal, var
búsettur í Gautaborg í Svíþjóð og
vissi af vini sínum peningalitlum í
Kaupmannahöfn. „Svo einn
daginn þegar hann var að ráfa um
Gautaborg rakst hann á þessa fínu
píanóverslun. Vatt sér inn og
spurði hvort vantaði ekki píanó-
stillara til starfa. Þeir héldu það nú
aldeilis og báðu hann að stilla
þarna pianó. Hann var ekki lengi
að koma þeim í skilning um að
hann ætti ekki við sjálfan sig,
heldur vin sinn.“ Sigurður glottir
og bætir við: „Sem þá var kominn
yfir til Skáns í Svíþjóð til systur
sinnar til að fá góðan mat! Ég var
ekki seinn á mér að hlýða fyrir-
mælum Tómasar, hringdi í versl-
unina og var beðinn að koma sem
fyrst. Átti þá einn hundrað króna
seðil og eyddi honum í lestarfar-
gjaldið.”
„GÆTI ÉG FENGIÐ
FYRIRFRAM??!"
I verslunina mætti Sigurður
næsta dag og var umsvifalaust
settur í að stilla píanó: „Ég vissi
ekki alveg hvort ég væri ráðinn
eða ekki, vissi ekkert um
„systemið" þarna, en meðan ég
stillti hljóðfærið hugsaði ég með
mér hvernig maður spyrði að því
á sænsku hvort maður væri ráð-
inn og hvort hægt væri að fá fyrir-
fram strax! Var ekkert alltof
sterkur í sænskunni og kom mér
ekki að því að spyrja. Þegar ég
hafði stillt þrjú píanó tók
eigandinn upp 450 sænskar
krónur og rétti mér. Sagði að
þarna væri greitt fyrir vinnu strax.
Allt í einu átti ég fullt af
peningum!"
Sigurður vissi reyndar ekki
hvort hann var í föstu starfi eða
ekki, en var beðinn að mæta
næsta morgun. Þegar hann kom
inn í verslunina sá hann gamlan
mann vera að stilla píanó: „Þá var
ég viss um að ég fengi alls ekkert
vinnuna," segir hann. „En eig-
andinn vísaði mér inn í annað
herbergi og bað mig að stilla
hljóðfærin þar.“ „Gamli maðurinri"
reyndist vera 73 ára gamall píanó-
stillari, sá virtasti í Gautaborg, en
var hættur störfum. Kom bara í
þessa verslun, sem kom á daginn
að var talin sú besta í borginni, og
stillti píanó þegar á þurfti að
halda. Hann hafði verið fenginn til
að yfirfara þau píanó sem Sig-
urður hafði þegar stillt, og var svo
ánægður með vinnubrögðin að
hann mælti undir eins með því að
hann yrði ráðinn í vinnu: „Og það
var í eina skiptið sem nokkur
maður heyrði þennan píanóstillara
hæla öðrum!“ segir Sigurður.
I' KONSERTHUSI
GAUTABORGAR
Eitt leiddi af öðru. Áður en
Sigurður vissi af var búið að
henda öllu út úr lagerplássi versl-
unarinnar og þar var sett upp
verkstæði fyrir Sigurð, sem hann
sá um alveg einn og sér. Gamli
píanóstillarinn mælti með honum
í öll sín fyrri störf, sem voru mörg
og merkileg. Meðal þess sem
hann hafði séð um var að stilla
fyrir Konserthúsið i Gautaborg og
Sigurður fékk það hlutverk líka:
„Eg var staddur eina ferðina enn
hjá systur minni á Skáni þegar
þeir hringdu," segir hann. „Sem
betur fer hafði ég stillt símann
þannig að hann hringdi þar sem
ég var. Frá Skáni til Gautaborgar
er tveggja klukkustunda akstur, og
þeir hringdu fjórum tímum fyrir
tónleikana. Til þess að ég næði
þessu ók mágur minn mér á milli
á sínum ágæta, gamla Saab.
Auðvitað vorum við teknir fyrir of
hraðan akstur. Sektin var 650
krónur og ég fékk 280 krónur
fyrir að stilla!“ segir hann glott-
andi og bætir við: „En svei mér
þá ef það var ekki þess virði!!!“ —
Auk Konserthússins og fjölda
virtra píanóeigenda í Gautaborg sá
Sigurður alveg um stillingar fyrir
tvö hljóðupptökufyrirtæki, og auk
þess gerði Mölndals-bæjarfélagið
samning við Sigurð um að hann
sæi um stillingar fyrir allt tónleika-
hald á vegum þess: „Þar á meðal
voru barnaskólar, tónlistarskólar
og elliheimili," segir Sigurður.
Bara það að starfa hjá „Piano
Möller“ vakti óskipta athygli
annarra píanóstillara í Gautaborg
sem litu til Sigurðar með virðingu
og leituðu álits hjá honum: „Það
að starfa við þessa verslun þýddi
að þú hlaust að vera sérfræðingur.
Ég leit hins vegar ekki á mig sem
sérfræðing, enda var ég bara að
aulast þarna!“ segir hann hlæj-
andi. „Ég átti ekki einu sinni verk-
færi. Var bara með eitt skrúfjárn,
einn stillilykil og tónkvísl með
mér! Þá rétti eigandinn mér 4.000
krónur, sagði mér að fara til
Kaupmannahafnar og kaupa það
sem þyrfti, ég gæti alltaf endur-
greitt lánið síðar. Hins vegar lærði
ég mikið af höfðingjanum gamla.
Honum þótti gaman að heimsækja
mig á verkstæðið og þar kenndi
hann mér ómetanlega hluti, hand-
bragð og annað, enda hafði hann
starfað við þetta í meira en
fimmtíu ár og átti ýmis sérsmíðuð
verkfæri. Það var betra en há-
skólanám að kynnast þessum
manni," segir Sigurður.
HYLLTUR I
ÞJÓÐLEIKHÚSINU
Sigurður varð einu sinni þess
heiðurs aðnjótandi að láta gesti