Helgarpósturinn - 12.11.1987, Blaðsíða 14

Pabbar eru að breylasl, jafnl á
íslandi og annars staðar á Vestur-
löndum. Karlmenn hafa nefnilega
uppgötvað, að fjöldi þeirra hefur
hingað til klúðrað föðurhlut-
verkinu. Af ýmsum ástœðum.
Samt er það líklega besta rulla
sem nokkur maður getur fengið,
enda streyma nátimafeðurnir ná
fram á (sjónar-) sviðið.
Fyrir þremur árum gaf breski
rithöfundurinn Frederick Forsyth
út bók, sem á frummálinu nefnist
„The Fourth Protocol". Á síðunni
fyrir aftan titilblað reyfarans
stendur eftirfarandi: „Bók þessi er
tileinkuð Shane Richard, fimm
ára, en án blíðuhóta hans og
umhyggju hefði ég verið helmingi
fljótari að skrifa hana.“
Þessi skemmtilega áritun er
dæmigerð fyrir NYJA PABBANN,
sem ver meiri tíma með börn-
unum sinum en áður var algengt.
Og... hann skammast sín ekkert
fyrir það! Feður eru nefnilega
hættir að vera þessar bældu fyrir-
vinnur, sem umgengust krakkana
lítið, komu aldrei nálægt bleyju-
skiptum og áttu oft erfitt með að
tjá börnunum tilfinningar sínar.
Eða er ekki svo?
Við fengum þrjá pabba á besta
aldri til að lýsa sjálfum sér í föður-
hlutverkinu.
BÖRNIN VERÐA
FÓRNARLÖMB
STREÐTÍMABILSINS
Fyrsti viðmælandi okkar var
rúmlega fertugur karlmaður í
ábyrgðarstöðu í þjóðfélaginu.
Ffann á tvö börn, annað nálægt
tvítugu og hitt þriggja ára, og
hefur því reynslu af föðurhlutverk-
inu á tveimur mismunandi tíma-
bilum. En fann hann mikinn mun
á því að vera með smábarn fyrir
um fimmtán árum og svo nú í
dag?
„Ég trú því, þar til annað reynist
sannara, að á þessu tímabili hafi
ég tekið gífurlegum þroska," sagði
hann brosandi, en með háalvar-
legum undirtón.
— Þú hefur sem sagt tekið
miklum framförum sem faðir?
„Það skal ósagt látið, en ég finn
greinilega fyrir auknum þroska,"
hélt hann áfram á léttu nótunum.
„Hins vegar er það aldeilis
makalaust, að ég skuli ekkert hafa
elst á þessu sama tímabili!"
— Sirinir þú seinna barninu mun
meira en því fyrra?
„Ég geri það, já. Hitt er líka
annað, að þegar fólk eignast
svona örverpi um fertugt nýtur
það þess á allt annan hátt.
Vonandi fær síðara barnið ekkert
yfirgengilega meiri umhyggju —
þó mig gruni raunar að svo sé —
en það er tvímælalaust mun meiri
nautn fyrir þann, sem er í uppeld-
ishlutverkinu. Og þar kem ég
einmitt að þessum þroska, sem
hefur aukist svo mikið!
Viðkomandi er líka oftast kom-
inn í meira jafnvægi og orðinn
yfirvegaðri í tilveru sinni. Á þeim
árum, þegar fólk eignast venju-
lega sin fyrstu börn, eru allir i
streðinu. Þetta þekkja flestir af
eigin raun, þetta streðtímabil.
Auðvitað ætlar enginn að láta
börnin verða neitt fyrir því, en
þau eru bara saklaus fórnarlömb í
þessu. Þetta er einfaldlega stað-
14 HELGARPÓSTURINN