Helgarpósturinn - 12.11.1987, Blaðsíða 29

árum síðar er komin frá honum plat-
an Cloud Nine, sem einfaldlega er
ein sú besta sem hann hefur sent frá
sér. í fljótu bragði man ég ekki eftir
nema tveimur betri plötum frá hon-
um. Nefnilega All Things Must Pass
og Living in the Material World.
Harrison hefur greinilega ekki
anað að neinu við gerð þessarar
plötu. Upptökustjóri var valinn af
kostgæfni og heitir hann Jeff Lynne,
sá sami og gerði um hríð garðinn
frægan með ELO. Raunar má heyra
svolítil ELO-áhrif á Cloud Nine, en
það gerir bara ekkert til þar sem
Lynne og hljómsveit hans voru jú
alltaf undir miklum áhrifum frá Bítl-
unum.
Þá nýtur Harrison hér aðstoðar
margra góðra vina sinna og má
nefna menn eins og Eric Clapton,
Elton John, Ringo Starr, Jim Keltner
o.fl.
Ánægjulegast er þó að Harrison
er loks hættur að skammast sín fyrir
aö hafa hér í eina tíð verið einn af
Bítlunum og má jafnvel heyra áhrif
þess víða á plötunni en hvergi þó
betur en í laginu When We Was Fab,
þar sem hann hreinlega vitnar, í tón-
listarflutningnum, í gömul Bítlalög.
Cloud Nine er umfram allt
skemmtileg plata, sem raunar hefur
verið öðrum plötum oftar á fóninum
hjá mér síðustu daga.
Jethro Tull —
Crest of a Knave
★★★
Það er merkilegt að á þessu ári
hefur hvert „gamalmennið" á fætur
öðru í rokkinu risið upp á afturlapp-
irnar og sent frá sér góðar plötur.
Sumir þessir listamenn og hljóm-
sveitir hefði maður nú helst haldið
að væru búin að vera en svo hefur
sem sé ekki verið. Eitt dæmi þessa
er hljómsveitin Jethro Tull, sem
sendi síðast frá sér plötuna Under
Wraps, sem kom út árið 1984. Þar
var, í sem skemmstu máli sagt, um
mikinn gallagrip að ræða og ég var
þeirrar skoðunar þá að lan Ander-
son og félagar hans ættu sér ekki
viðreisnar von.
Þeir hafa hins vegar svo sannar-
lega afsannað þessar hrakspár, því
nú hafa þeir sent frá sér alveg ágæta
skífu, sem Crest of a Knave heitir.
Raunar gætir á plötu þessari nokk-
urra Dire Straits-áhrifa, en það má
nú svo sem leiða það að mestu hjá
sér. Þar sem þessi plata rís hæst, svo
sem í lögum eins og Steel Monkey,
Said She Was a Dancer og Budapest,
er hún bara ansi góð. Að vísu dettur
hún svolítið niður á milli, en þó
aldrei niður fyrir meðallag.
Ian Andersen stendur fyrir sínu
sem lagasmiður, söngvari og hljóð-
færaleikari en ljósasti punktur plöt-
unnar er þó gítarleikur Martins
Barre, sem aldrei hefur verið betri
og þó hefur hann skilað sínu fram
að þessu.
Þetta er plata fyrir gamla Tull-að-
dáendur til að gleðjast yfir, en það
ættu ekki síður að bætast nýir í hóp-
inn.
Gunnlaugur Sigfússon
Sirius

Hverfisgötu 37.
Símar 91-21490
og 91-21846.
Víkurbraut 13.
Sími 92-2121.
Franskt fyrir þá,
ra kröfur.
★★★★★
Á plötuumslagi plötunnar Tunnel
of Love gefur að líta Bruce Spring-
steen íklæddan svörtum jakkaföt-
um, hvítri skyrtu og kúrekalakkrís
um hálsinn. Þetta er heldur ólíkt
manninum sem stakk afturendan-
um, íklæddum Levi’s-buxum, fram-
an i heiminn á plötuumslagi Born in
the USA. En Springsteen hefur svo
sem aldrei endurtekið sig, þó laga-
smíðar hans hafi lengi verið með
svipuðu sniði. Hann fylgdi t.d. The
River eftir með drungalegri ein-
menningsplötu. Þá kom stóri smell-
urinn, Born in the USA, sem var
kröftug rokkplata. Henni var fylgt
eftir með fimm platna hljómleika-
albúmi og nú er komin Tunnel of
Love og hún er öðruvísi.
Bruce Springsteen sér að mestu
sjálfur um hljóðfæraleikinn á þess-
ari plötu en nýtur þó á einstaka stað
aðstoðar félaga sinna í E Street
Band og þá einkum trommuleikar-
ans, Max Weinberg. Tunnel of Love
er ekkert svipuð Nebraska. Þetta er
einfaldlega mun þægilegri skífa,
sem bæði getur runnið í gegn án
þess að virkilega verði eftir henni
tekið og á hinn bóginn er hægt að
setja sig í stellingar til þess að hlusta.
I textunum er fjallað um ástina og er
það ekki að undra því síðan Born in
the USA kom út, árið 1984, hefur
Springsteen orðið fyrir ör úr boga
Amors og fyrir um tveimur árum
gekk hann í hjónaband.
Fyrir mig sem gamlan Spring-
steen-aðdánda var Born in the USA
engin draumaplata. Raunar er þar
um að ræða þá Springsteen-plötu
sem ég sætti mig einna síst við. Hins
vegar er ég hæstánægður með
Tunnel of Love, þar sem gamli Brús-
inn sýnir að hann er enn tilbúinn að
taka áhættu. Tilbúinn að gera ann-
að en við er búist af honum og það
sem er auðvitað best af öllu er að
dæmið gengur upp. Tunnel of Love
er með öðrum orðum góð Spring-
sieen-piata, sem þýöir í raun
þetta er mjög góð plata.
Bee Gees —
E.S.P.
★★★
Nú eru Bee Gees komnir á kreik á
nýjan leik eftir fjögurra ára hvíld. Þá
eru nú liðin tólf ár síðan þeir sendu
frá sér plötuna Main Course, sem
var upphafið að miklu velgengnis-
tímabili hljómsveitarinnar, sem stóð
í fjögur ár. Main Course er að
margra mati besta plata sem Bee
Gees hafa sent frá sér en upptöku-
stjóri á þeirri skífu var Arif Mardin.
Vegna flókinna samninga sem
Mardin var bundinn gat hann ekki
stjórnað upptökum á fleiri plötum
Bee Gees á þessu gullaldartímabili
þeirra.
Bee Gees eru nú hins vegar komn-
ir með nýja plötu, sem heitir E.S.P.,
og upptöku henr.ar stjórnar enginn
annar en Arif Mardin. Það er engum
blöðum um það að fletta að Mardin
nær alltaf því besta út úr þeim Gibb-
bræðrum sem söngvurum. Á þess-
ari nýju plötu er t.d. mikið skrúfað
niður í háum falsetturöddum þeirra,
en þessar raddir voru orðnar svo yf-
irgengilegar að það var orðið nær
óþolandi að hlusta á þá.
Það er greinilegt að þeir bræður
eiga enn sem fyrr auðvelt með að
setja saman góðar laglínur, því nóg
er af þeim á þessari nýju plötu. Það
sem hins vegar er stór galli á E.S.P.
er að mikill hluti undirleiks er fram-
leiddur af vélum. Það eru notaðir
trommuheilar og þar fram eftir göt-
unum. Þetta gerir það að verkum að
Bee Gees missa mikið af sjarma sín-
um, því þessi undirleikur gæti t.d.
allt eins hafa verið notaður á plötu
með Chaka Khan, sem Mardin hefur
líka séð um að stjórna upptökum
hjá.
Á heildina litið er þetta sem sé
þokkaleg afurð frá þeim Gibb-
bræðrum. Lagið You Win Again hef-
ur þegar náð vinsældum og eflaust
fylgja fleiri í kjölfarið, það er svo
sem af nógu að taka.
George Harrison
— Cloud Nine
★★★★
Bruce
Springsteen —
Tunnel of Love
Að því er ég best veit telur aðdá-
endaklúbbur George Harrisons á
islandi tvo meðlimi, nefnilega þá
Gunnar Salvarsson og Georg Magn-
ússon. Þessir menn geta svo sannar-
lega gengið stoltir um götur bæjar-
ins um þessar mundir, því átrúnað-
argoðið hefur sent frá sér nýja plötu.
Það sem er meira um vert: hér er
um góðan grip að ræða. Aldrei
þessu vant, liggur mér við að segja,
því í sannleika sagt hafa Harrison
verið ákaflega mislagðar hendur á
mörgum þeim plötum sem hann
hefur sent frá sér.
Eftir hræðilega útreið sem platan
Gone Troppo hlaut réttilega þegar
hún kom út árið 1982 voru menn
helst þeirrar skoðunar að réttast
væri fyrir Harrison að snúa sér að
einhverju öðru en hljómplötugerð
og hljóðfæraslætti. Sem betur fer
gafst hann þó ekki upp og nú fimm
HELGARPÓSTURINN 29