Morgunblaðið - 01.12.1985, Blaðsíða 7

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR1. DESEMBER1985
B 7
Aöalheiður í Laugaseli fyrir utan gamla torfbaainn sem hún býr í og minnir fremur á hól en hús.
Við eldhúsgluggann á torfbænum Laugaseli.
Mel. „Mér líkar svo vel við þessa
stráka," sagði Aðalheiður, „þeir
eru með bestu mönnum íslands."
Nú brá Aðalheiður sér fram. Fór
í úlpuna moldugu, laumaði plast-
pokum inn á sig og hvarf fram
bæjargöngin. Ég sat með húsinu.
Eftir stundarkorn kom Aðalheiður
aftur, lokaði á eftir sér fram í
forstofuna. „Ekki mundi ég nú
eftir öllu,“ sagði hún, „þótt ég
myndi eftir að hafa kjólaskipti og
greiða mér.“
„Þú hefur mikið við, komin í
þennan fína kjól,“ sagði ég.
„Ekki nóg,“ svaraði hún, „það
er ekki svo oft sem það koma
gestir til manns, en nú ætla ég að
fara úr moldargallanum áður en ég
laga matinn til fulls. Það lítur nú
bara út fyrir að þú fáir kvöldmat
Lstaðinn fyrir hádegismat."
Sumareldað í haustmáltíö
Það hafði farið talsverður tími
í spjall hjá okkur um lífið og tilver-
una og það var sérstætt að þótt
Aðalheiður væri að sýsla við mat-
inn þá stóð hún löngum grafkyrr
með pott eða annað í þeirri sveiflu
sem hafði verið þegar eitthvað
forvitnilegt mál bar á góma, svona
eins og þegar maður staldrar við
skyndilega og hlustar eftir ein-
hverjuóvæntu.
Þannig stóð hún stundum 5—10
mínútur og svo hélt hreyfingin
allt í einu áfram.
Hún hefur að sjálfsögðu engan
ísskáp, en á Laugum lærði hún
sitthvað í matreiðslu og matinn
sem hún var að hita handa mér
þennan haustdag hafði hún eldað
snemma sumars, soðið niður og
geymt í krukkum sem var raðað
snyrtilega í plastbala.
„Svona er nú mín aðferð við
matargeymsluna," sagði hún í
hæversku sinni þegar hún sá hvað
ég fylgdist vel með henni. Ég
'spurði hana hvort hún nýtti eitt-
hvað grösin á heiðinni?
„Ég fór talsvert um heiðina fyrstu
árin sem ég var ein og þá tíndi ég
mikið af fjallagrösum og lagði þau
inn. Þannig reyndi ég að hafa eitt-
hvað smávegis upp úr mér og þetta
voru nokkrir strigapokar eftir
sumarið, en síðan hætti ég að geta
farið eins mikið um heiðina og í
sumar hefur verið svo votviðra-
samt bæði úti og inni. Það er nú
mikill munur en í fyrra, þá var
dýrðlegt að lifa.
Já, mér líkar sambýlið við heið-
ina. Ætli maður sé ekki svona
mikill sérvitringur, eru þeir ekki
kallaðir það sem eru svona út úr.
Ég hefði samt farið tíma og tíma
„Þetta er gamli búrskápurinn hennar ömmu minnar. Hægra megin
er plastbalinn með tilbúnum mat geymdum í krukkum. Fallegri
birtu stafar inn um eldhúsgluggann.
annað ef ég hefði átt völ á. Það
blundar alltaf í mér ferðalöngunin,
að fara um og sjá fagra staði. Mig
dauðlangar að fara hringveginn,
en það hefur ekki gengið ennþá.
En hér í Laugaseli á ég heima og
verð líklega alltaf gestur annars
staðar. Mér líkar þó vel á Akureyri
og hef auglýst eftir íbúð þar, en
það hefur nú ekki gengið ennþá.
Svo langar mig að sjá þessa miklu
Borgarfjarðarbrú."
Skósmíöi fyrir hrútinn
„Þetta er nú búrskápurinn henn-
ar ömmu minnar," sagði Aðal-
heiður um leið og ég myndaði
gamlan hvítan tveggja hurða skáp
sem lá á upphækkun í eldhúsinu,"
hún notaði þó mest gamla búrið,
en það var nú eitthvað annað að
sjá það áður þegar allt lék í lyndi.
Jú, það er fjölskrúðugur gróður
hér á heiðinni og hroðalegt að sjá
hvernig túnið er nú komið eins og
það var grasgefið í tíð föður míns.
Við mæðgurnar vorum með bú í
tvö ár en siðan lagði ég það af. Ég
var síðast með kindur og hest og
búskapurinn endaði með einn hrút.
Við höfðum átt tvo hrúta. Annar
hafði verið heimalningur og það
var ekki til neins að halda í honum
lífinu. Við lánuðum þá báða og
öðrum var lógað eftir fengitíð
þriðja veturinn. Síðasti hrúturinn
sem ég átti í eitt ár var orðinn svo
fótlúinn að hann lá fyrir í fleiri
vikur inni í bænum. Ég lét smíða
skó á hann, en hann vildi ekkert
eiga við það.
Mér hefur þótt vænt um allar
þessar skepnur sem ég hef haft,
kýr, kindur og hesta, en einna síst
hænsni. Sem barn hafði ég gaman
af hundum, en því er öfugt farið
nú og það nálgast að ég sé dauð-
hrædd við þá. Kettir finnast mér
ógeðslegir, lítið geðslegri en mýs.“
Það er því lítið um húsdýr á
heimilinu, ekki eitt einasta dýr. Ég
spurði um vatn í húsið?
„Vatn þarf ég ekki að sækja,
vatnsleiðslan liggur í lind sunnan
við túnið. Gallinn er sá að hún nær
ekki alveg að aðal uppsprettunni
en það er sjálfrennsli í húsið. Á