Morgunblaðið - 01.12.1985, Blaðsíða 8

8 B
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUÐAGUR1. DESEMBER1985
vetrum hef ég hins vegar orðið að
bræða snjó og það er ekki gott.“
Úr „hólnum“ á
Hótel Loftleiðir
„Síðasta vetur þegar ég var um
skeið á Akureyri varð ég húsnæðis-
laus og þá fór ég í ferðalag til
Reyjavíkur og gisti á Hótel Loft-
leiðum. Þar líkaði mér vel og
fannst ég vera komin heim. Ég á
virkilega heima þar og svo var það
tilbreyting að dvelja þar hjá ind-
ælisfólki. Ég hef fengið bréf frá
Hótel Loftleiðum og það þykir mér
sérlega vænt um. Það er svo
skemmtiiegt að fá fréttir af ýms-
um breytingum á hótelinu og því
sem fer fram þar og svo fékk ég
uppskrift af saltfiskrétti og ekki
spillti það nú. Ég á bara engan
saltfisk, svo ég get ekki búið hann
til handa þér. Það er sitthvað
sambýlið á Hótel Loftleiðum og
hér, en heiðin kostar minna og
sambýlið við hana er gott þótt það
sé oft erfitt á vetrum. Ég gæti þó
vel unað mér í Reykjavík eða á
Akureyri ef ég hefði eitthvað sem
ég réði við að gera. Það er allsstað-
ar hægt að una sér ef maður hefur
starf, ég hef unnið á Laugum og
vetrarpart í Sjöfn, en hér hef ég
alltaf nóg að sýsla og er ekki í
neinum vandræðum með það, sér-
staklega vegna þess að dugnaður-
inn er nú eitthvað farinn að
minnka, en það á nú kannski eftir
að lagast."
„Það yrði nú eitthvað
annað en hundur“
Ég spurði hana hvort hjónaband
hefði ekki verið á dagskrá hjá
henni?
„Ekki segi ég það nú að mér
hafi ekki dottið í hug að gifta mig,“
svaraði hún.
„Þú átt það ef til vill eftir," sagði
ég-
„Ætli það nú,“ svaraði hún, „ég
held að ég sé orðin það gömul, en
það eru nú ýmsar ástæður fyrir
því að það gengur ekki alltaf upp,
það er svo margt sem kemur til.“
„Hefur þú orðið vör við eitthvað
á sveimi hér um slóðir?“
„Ég veit nú ekki hvað ég á að
segja um það. Oft er gengið hér
um,' fram og aftur, og allskonar
hlutir gerast. Stundum er sest á
rúmstokkinn hjá mér, en mér
finnst það nú frekar leiðinlegt.
Þetta er ákaflega misjafnt, sumt
er slæmt, sumt ágætt. Stundum
skynja ég fólk, en þetta hef ég
aldrei viljað ræða.“
Hún fór nú út í aðra sálma og
fór að tala um Magnús Jónsson
og Geir Hallgrímsson, myndina á
veggnum við rúmið hennar.
„Eg man eftir því þegar ég var
ung á Húsmæðraskólanum á Laug-
um hjá Kristjönu Pétursdóttur
forstöðukonu, að Geir kom þangað
og mér fannst eftir þau kynni að
hann hlyti að vera ákaflega góður
maður. Sama fannst mér um
Magnús. Ég hef ekki hundsvit á
pólitík og velti henni lítið fyrir
mér og það á einnig við um aðrar
tíkur.
„Væri nú ekki hlýlegt að hafa
hérna hund í einverunni," skaut ég
inní brosandi.
„Ég held ég reyndi nú að fá mér
eitthvað annað en hund ef ég
þyrfti að ylja mér, það yrði sko
áreiðanlega eitthvað annað en
hundur. Það væri nú eitthvað hlý-
legra að fá einhvern karl en hund,
það hefði ég haldið."
Spjallaö í þilið
Nú var maturinn tilbúinn, sum-
areldað hakkabuff með öllu til-
heyrandi, lagt á borð í miðri bað-
stofunni og þar borðaði ég einn,
því húsráðanda fannst við hæfi að
gesturinn sæti einn að snæðingi í
baðstofu, en sjálf sat hún frammi
í eldhúsi. Ég sneri baki í eldhús-
dyrnar, en við héldum áfram
spjallinu á meðan ég borðaði í ró-
legheitum mjög góðan mat. Ég
hafði á orði að þetta buff væri
betra en svipaður réttur sem ég
Aöalheiður með útvarpatnkið sitt sem er hennar aðal samband við umheiminn. Hún vildi endilega láta
mynda sig með þessum vini sínum.
systir Jónasar Hallgrímssonar.
Hún hét Anna Margrét Hallgríms-
dóttir, í móðurætt minni, en
mamma var Eyfirðingur. Mamma
skrifaði sögur og vísur í Heima er
best svo þetta er í blóðinu. Það
getur vel verið ef ég hefði eignast
strák eða stelpu að þar hefði komið
stórskáld og það er gáfu- og dugn-
aðarfólk í föðurættinni líka,
Skútustaðaættinni. Það er ekkert
skáld í mér, en ég hef alltaf haft
gaman af söng, var sísyngjandi
unglingur og vildi læra bæði söng
og hljóðfæraslátt. Það var
skemmtilegt fyrir ekki löngu síðan,
þegar ég fór á Heklumótið á Laug-
um með Siggu í Máskoti og Björgu
systur hennar, það var svo
skemmtilegt að hlusta á sönginn."
Bjartsýni heiöabúans
Það var liðið á kvöld og ég hafði
nokkrum sinnum sýnt á mér farar-
snið, en það teygðist úr dvölinni
uns ekki var lengur til setunnar
boðið og ég fór að tína saman mitt
hafurtask.
„Það er verst að þú ert að fara,“
sagði Aðalheiður, „ég vil helst
halda sem allra lengst því fólki
sem kemur. En, jæja, ég hef þá
Gömul skíöi og ólar. Söóull frá gamalli tíö. Gamla eldavólin í eldhúsinu og kósangashallan.
Bæjargöngin eru oröin all sigin og þröng.
hefði fengið á glæsilegum veitinga-
stað í París nokkru áður. „Það er
skemmtilegt að heyra,“ svaraði
Aðalheiður.
Ég spurði hana hvaða tilfinn-
ingu hún hefði fyrir unga fólkinu
í landinu?
„Æ, æj a,“ svaraði hún, „svona
misjafnt, upp og ofan, en ég held
að það sé nú ekki eins traust æskan
eins og hún var á mínum æskudög-
um. Það er eins og það sé ekki næg
ábyrgðartilfinning hjá hverjum og
einum og ætlast til þess að ábyrgð-
in hvíli meira á öðrum en manni
sjálfum. Ef til vill er þetta þó rangt
mat vegna þess að maður er ekki
nógu mikið inni í tilverunni sem
allt snýst í kringum."
„Langamma mín var systir
Jónasar Hallgrímssonar“
Fögur birta kviknaði við suður-
gluggann.
„Já, það er oft hlý og falleg
birtan um suðurgluggann, svo
sannarlega er það fegurð," sagði
Aðalheiður. Skyndilega bar gest
að glugga, rolla á ferð. „Það er
gott að hafa dýrin nálægt sér, en
þó í hæfilegri fjarlægð, þau leggja
frá sér svona eins og gengur."
Ég spurði hvað væri hennar
mestayndi?
„Það er svo margt sem mér líkar
að gera,“ svaraði hún, „ég hef
ánægju af handavinnu, saumum
og eitthvað það yndislegasta sem
ég geri er að vera í heyskap í góðu
veðri og helst hefði ég viljað vera
búin að rækta allt landið. Mér líkar
vel að hlusta á útvarpið og þar er
alltaf eitthvað sem dreifir hugan-
um og fær mann til að velta hlut-
unum fyrir sér. Ég tel til dæmis
að kvennabaráttan eigi fullan rétt
á sér, en það eru svo mörg mál sem
þarf að vekja athygli á, ýmis fé-
lagsleg mál og jafnréttismál, en
ef ég hefði átt börn þá hefði ég
viljað hafa þá aðstöðu að geta
annast þau sjálf. Nei, það er svo
margt skemmtilegt í útvarpinu og
það er í rauninni eina verulega
sambandið við umheiminn. Þar er
skemmtilegur söngur, sögur og
ljóð og sitthvað fleira. Ég hef alltaf
haft gaman af ljóðum og dái Davíð
frá Fagraskógi og listaskáldið
góða, Jónas. Langamma mín var
eitthvað að dóta við að ganga frá
aftur, það er ekki svo oft sem koma
gestir og ég held að það séu komin
yfir tuttugu ár síðan alþingismað-
ur kom hingað síðast. En ég veit
það að úr því að þú komst þá fæ
ég veginn." Ég taldi ýmis vand-
kvæði á því, en þau voru ekki til
umræðu, bjartsýnin réð ferðinni á
heiðinni einn ganginn enn.
„Það er víst ekki til neins að
bjóða þér gistingu," spurði Aðal-
heiður ofur varlega, en ég átti
erindi inn á Akureyri.
Á leiðinni fram bæjargöngin
spurði ég um músaganginn. „Æj,
ég vona að ég sjái ekki neina núna,“
svaraði Aðalheiður," ég æpi alltaf
af lífs og sálar kröftum þegar
mýsnar koma.“
í bæjargöngunum hafði ég orð
á því að það væri leitt að ekki
hefði tekist að halda húsinu við.
„Já, það er leitt," svaraði Aðal-
heiður, „það komu hingað tveir
menn fyrir tuttugu eða tuttugu og
fimm árum til þess að líta á húsið
og kanna hvað þyrfti í viðgerð á
því. Þetta voru mjög myndarlegir
menn og mér leist svo sérstaklega
vel á annan þeirra.
Þeir fóru mennirnir og það var
reiknað með að þeir kæmu aftur,
en svo varð nú ekki og við gátum
ekki haft samband við þá því við
vissum ekki hvaðan þeir komu né
hjá hverjum þeir unnu.“
„Það var slæmt,“ sagði ég
glannalega, „það hefði nú verið
allur munur að hafa þennan sem
þér leist vel á, þú hefðir átt að
krækja í hann.“
„Ef það hefði nú verið hægt,“
svaraði Aðalheiður og brosti
feimnislega. „Svo auglýsti ég,“ hélt
hún áfram, „fyrir nokkrum árum
í útvarpinu eftir manni til þess að
endurbyggja hjá mér, auglýsingin
var lesin þrisvar."
Ég horfði á hana um stund en
spurði síðan með varfærni: „Bjóstu
við því að sá týndi gæfi sig fram
í endurbygginguna?"
„Það gat verið," svaraði hún.