Morgunblaðið - 01.12.1985, Blaðsíða 1

fltofgtiiiÞlftfrife
PRENTSMIÐJA MORGUNBLAÐSINS SUNNUDAGUR1. DESEMBER1985
BLAÐ
STUNDUM ER SEST
Á RÚMSTOKKINN
Rætt við Aðalheiði í Laugaseli sem býr
í einskonar hól á Mývatnsheiðinni
Hún býr ein á Mývatnsheiðinni, eiginlega í hól,
fjarri skarkala heimsins, fjarri vegasambandi, ein
á heiðinni með engar skepnur, án rafmagns, án
hitakerfis í húsinu og þar sem hún býr í elsta
hluta bæjarins, gömlu baðstofunni hennar ömmu
hennar, halda plankar þekjunni uppi og gluggarnir
tveir á torfbænum eru rammskakkir, eins og sigin
augu aldurhnigins manns. Út um rifurnar á gamla
torfbænum, sem er líkari hól en húsi sér út í
himinblámann eða rigninguna eftir atvikum, en
þegar rignir hljómar vatnssinfónían í tugum dollna
og dunka um öll gólf. Hljóðlátt fer hún um húsið
sitt, ríslar sér við hversdagsverkin, æpir upp ef
mýsnar gera sig of heimakomnar og stundum eru
óþægindi af einhverju sem er annars heims.
Mér líkar
sambýlið
við beióina
Hlvlegra að
fá karl
en hund
Hér er allt
orðið svo lú-
ið og þreytt
(^rein og myndir:
Arni Johnsen
Tvivegis fór ég
þjóðveginn fram
hjá slóðanum
heim til hennar,
en í þriðju tilraun
fann ég leiðina
með því að leita
steinsnar utan
þjóðvegarins milli Lauga og Mý-
vatns. Framundan lá 6 kílómetra
leið um holt og hæðir, mela og
móa, moldarflög, grasbala, árfar-
vegi, slóð sem aðeins torfærubílum
er unnt að komast við hagstæð
skilyrði. Eftir rykkjóttan akstur
var ég farinn að halda að ég væri
á rangri leið, en allt í einu niðri í
brattri brekku blikaði á tvo glugga
í blásnum hól. Þetta var Laugasel
þar sem Aðalheiður Helgadóttir
býr. Mér hafði verið sagt að það
gæti verið svolítið stórt í henni,
hún væri frökk og ákveðin, og á
hinn bóginn léti hún sig stundum
hverfa eins og huldufólkið, en
þarna var ég kominn í hlað hjá
henni síðla dags í ágústlok. Það
var ekkert lífsmark að sjá, enda-
laus kyrrðin á heiðinni, dálítið
najmr vindur, ísland til allra átta.
Brekkumegin var torfbærinn, en
frambærinn var úr timbri með
torfeinangrun í veggjum. Torfið
teygði sig á móti manni á stöku
stað. Við dyragaflinn stóð trésleði,
feyskinn og lúinn. Þetta var eins
og að ganga inn í aldagamla mynd.
„Hér er allt svo
lúið og þreytt“
Ég var búinn að banka tvívegis
þegar loksins heyrðist fótatak
innan úr húsinu, það small í hurð-
arlokunni og í dyragættinni stóð
Aðalheiður með skuplu um hárið,
í þykkri moldugri úlpu, pilsi og
ullarsokkum. Við heilsuðumst.
Hún horfði forviða á mig.
„Hér er allt orðið svo lúið og
þreytt, það er varla hægt að bjóða
nokkrum manni inn í bæinn," sagði
hún.
„Er það ekki lífsins gangur,"
ansaði ég.
„Víst er það,“ svaraði hún og
vísaði mér inn bæjargöngin milli
baðstofunnar í torfbænum og for-
stofunnar í timburbænum. Bæjar-
f bæjargöngunum og úlpunni góðu sem tekur á sig moldina.