Morgunblaðið - 18.05.1999, Blaðsíða 62

62 ÞRIÐJUDAGUR 18. MAÍ 1999
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
t
Faðir okkar og tengdafaðir,
HÖSKULDUR HELGASON,
lést föstudaginn 7. maí á sjúkrahúsinu
Hvammstanga.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins
látna.
Þökkum auðsýnda samúð og hlýhug við and-
lát hans og útför.
Sigrún Höskuldsdóttir, Garðar Bergendal,
Ólafur Höskuldsson, Þórdís Ragnarsdóttir.
t
Þökkum auðsýnda samúð, hlýhug og kveðjur
við andlát og útför
GUÐMUNDU F. BJÖRNSDÓTTUR,
Fornasandi 1,
Hellu.
Örn H. Guðjónsson
og aðrir aðstandendur.
t
Færum öllum þeim, sem sýndu okkur hlýhug
og einstaka vinsemd vegna veikinda, andláts
og útfarar eiginkonu minnar og móður okkar,
GUÐRÚNAR JÓNU IPSEN,
er lést þriðjudaginn 23. febrúar.
Sérstakar þakkir færum við séra Vigfúsi Þór
Árnasyni og starfsfólki kvennadeildar Land-
spítalans fyrir alla umhyggju og aðstoð.
Guð blessi ykkur öll.
Fyrir hönd aðstandenda,
Víðir Valgeirsson,
fris Ósk og Ingólfur Snær.
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
vinarhug við andlát og útför ástkærrar móður
okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
BJARGAR PÁLÍNU JÓHANNSDÓTTUR,
Suðurgötu 51,
Siglufirði.
ÞÓRA BJÖRK
ÓLAFSDÓTIR
+ Þóra Björk
Ólafsdóttir
fæddist í Reykjavík
13. september 1931.
Hún lést á líknar-
deild Landspítalans
í Kópavogi 6. maí
síðastliðinn og fór
útför hennar fram
frá Háteigskirlgu
föstudaginn 14.
maí.
Dúa í Lótus er dáin.
Ég las þetta tvisvar
þótt ég vissi að hún
væri alvarlega veik og engin von um
bata.
Ég kynntist henni í flugvél og
hefi oft hugsað um það, hve tilvilj-
anir geta verið merkilegar. En
kannski er ekkert tilviljun?
Við vorum að flytja til landsins
eftir margra ára dvöl erlendis og ég
var ein með tvö lítil börn, bóndinn
farinn á undan „til að setja upp
rúmin“, eins og við sögðum. Þetta
var sumarið 1958 og á þeim tímum
hafði flugvélin frá Kaupmannahöfn
viðkomu í Glasgow. Nokkrir farþeg-
ar bættust við þar, þ.á.m. tvær ung-
ar stúlkur, sem mér varð mjög star-
sýnt á. Þær voru í hvítum ermalaus-
um kjólum og handleggir brúnir af
sól, brúnir fótleggir í hvítum háhæl-
uðum skóm, tággrannar, fallega sól-
brúnar og brosleitar. Þær héldu á
herðaskinnum reiðubúnar að mæta
kaldara lofti en þær komu úr. Ég
hélt fyrst að þetta væru heimsfræg-
ar filmstjömur eða eitthvað í þá
veru og mikið hafði Dúa gaman af
að heyra þessa frásögn. Þetta voru
reykvískar vinkonur að koma úr
sumarleyfi á Mallorca, sem var ekki
algengt á þessu skeiði, en Dúa hélt
áfram að ferðast allt sitt líf meðan
heilsa leyfði og fór í margar heims-
ferðir. Þegar börnin fóru eitthvað
að hreyfa sig í flugvélinni, fór sú er
sat við ganginn að tala við þau. Það
fór vel á með þeim, og ungu stúlk-
urnar höfðu gaman af krökkunum,
en þegar mér fannst nóg komið
sótti ég þau og lét í sætin sín. Ég
kynnti mig þessum broshýru stúlk-
um og þama hitti ég Dúu hár-
greiðslumeistara í fyrsta sinn og
vinstúlku hennar, Ossu. Það hýrn-
aði yfir mér þegar ég heyrði að Dúa
ræki hágreiðslustofu og bað hana
strax að taka mig að
sér. Ég man hve hissa
hún varð þegar ég
sagði henni að ég hefði
aldrei átt heima í
Reykjavík. Hún bauð
mig hjartanlega vel-
komna, en þá hafði hún
stofu sína í Banka-
stræti. Dúa var afskap-
lega viðfelldin kona,
ágætlega greind, það
munu brids-félagar
hennar staðfesta, og
kímnigáfuna vantaði
hana ekki.
Ég fylgdi henni í
Laugamesið og síðar upp í Álfta-
mýri. Það var alltaf jafn gott að
koma til Dúu, og mér fór fljótt að
þykja vænt um hana. Henni var
annt um viðskiptavini sína og eitt
sinn gekk hún þannig frá hári mínu
að ég þurfti ekki að greiða mér í 6
vikur. Mikið hló Dúa þegar ég sagði
frá þessu, en ég var að fara í 6 vikna
ferðalag til heitra landa og um að
gera að vera með stutt hár og „mik-
ið krullað", eins og hún sagði. Og
þetta dugði mér vel.
Þegar Dúa var orðin þreytt á
hárgreiðslunni stofnaði hún tísku-
verslun á sama stað og með sama
nafni. Hún keypti sjálf inn, var búin
að sjá og kynnast svo mörgu á ferli
sínum og ferðalögum, að það varð
henni ekki erfitt mál. Hún hafði af-
ar góðan smekk á fötum og ekki síst
á því, að þau væra vönduð og valdi
því oft bestu merki. Enginn hefir
sagt við þá sem hér skrifar eins og
Dúa, þegar ég var komin í ein-
hverja flík, sem mér leist vel á:
„Nei, Anna mín, þetta gerir ekkert
fyrir þig.“ Ég man hve hissa ég
varð í fyrsta skipti, því að við nánari
athugun sá ég að hún hafði rétt fyr-
ir sér, en þessu hafði ég ekki vanist
í Danmörku. Eftir þetta treysti ég
henni og það var óhætt, hún var
hreinskilin við viðskiptavini á þægi-
legan máta og þetta var Dúu eðlis-
lægt.
Ég þekkti ekki uppvöxt hennar
eða ættir, en vissi af mörgum systr-
um, hverri annarri myndarlegri, en
Erlu hárgreiðslukonu hefi ég
kynnst best. Móður þeirra systra sá
ég eitt sinn þegar Dúa hafði hár-
greiðslustofu sína í Laugarnesinu.
Hún var há, beinvaxin, bráðmynd-
arleg kona og með mikið fallegt hár.
Kristinn Halldórsson, Jófríður Hauksdóttir,
Guðmundur Ómar Halldórsson, Svava Kristinsdóttir,
Jóhann Kristján Halldórsson,
Linda Sigurbjörg Halldórsdóttir, Einar Magnússon,
barnabörn og barnabarnabörn.
DÝRLEIF
JÓNSDÓTTIR
t
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför elsku-
legrar dóttur okkar, systur og barnabarns,
ÁSU PÁLSDÓTTUR,
Einihlfð 12,
Hafnarfirði.
Anna Margrét Pétursdóttir, Páll S. Kristjánsson,
Kristján Pálsson,
Ása Helgadóttir,
Fjóla Gunnarsdóttir, Pétur Valdimarsson.
t
Innilegar þakkir til allra, sem sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát og
útför
EIRÍKS BJÖRNS FRIÐRIKSSONAR,
Smáratúni 25,
Keflavfk.
Jófríður Helgadóttir,
Helga Eirfksdóttir, Gunnar H. Jóhannsson,
Guðlaug P. Eiríksdóttir, Árni Ragnar Árnason,
barnabörn og barnabarnabörn.
+ Dýrleif Júns-
dóttir Melstað
fæddist á Hallgils-
stöðum í Hörgárdai
hinn 11. október
1919. Hún andaðist
á Akureyri 15. apríl
sfðastliðinn og fór
útför hennar fram
frá Akureyrar-
kirkju föstudaginn
23. apríl.
Það er undarlegt að
þurfa að sætta sig við
það að sjá á bak ástvin-
um sínum. Það er und-
arlegt að þurfa að sætta sig við þá
tilfinningu að ástvinir sem alla tíð
hafa verið fastur hluti af tilverunni
skuli nú vera famir yfir móðuna
miklu og ekki lengur til staðar á
þessu tilverasviði.
Didda frænka var móðursystir
mín. Sú eina. Hún var næstyngst af
sjö systkinum, tvær systur og fimm
bræður, en systkini hennar vora
Unndór, endurskoðandi í Reykja-
vík, Pétur og Valdimar, sem voru
með samnefnt vöruflutningafyrir-
tæki á Akureyri, Ragnheiður, hús-
móðir á Siglufirði, Stefán, bóndi á
Hallgilsstöðum og Eggert, bifreiða-
stjóri á Akureyri. A undan henni
voru þrír bræðranna látnir, en þrjú
systkinanna halda enn uppi merk-
inu. Foreldrar hennar
vora Jón St. Melstað,
bóndi á Hallgilsstöðum
í Hörgárdal, og Albína
Pétursdóttir frá Svert-
ingsstöðum í
Kaupangssveit.
Didda ólst upp í
góðu yfirlæti á Hall-
gilsstöðum í stóram
systkinahópi hjá Jóni
afa og ömmu Bínu. Á
Hallgilsstöðum var
gott að vera eins og ég
fékk sjálfur að reyna í
tíu sumur. Mannlífið
var ríkt og stórkost-
legt, gleði, bjartsýni og dugnaður
vora í fyrirrúmi og afí og amma
voru þeir uppalendur, sem gáfu
Diddu, systkinunum og okkur, sem
á eftir komu, það veganesti sem
dugað hefur vel í lífinu.
Sögurnar af krakkaskaranum á
Hallgilsstöðum vora endalausar og
hvert og eitt þeirra systkina var
snillingur að segja frá og færa sög-
umar í þann búning að þær vora
ævintýri líkastar. Ekki minnkaði
kryddið þegar sögumar vora hlaðn-
ar af eftirhermum og vísum. Ein af
eftirminnilegustu sögunum af
Diddu var af umhyggju hennar og
elsku við Steina, óhrjálega tusku-
dúkku, sem var þá í þeim mun meiri
metum.
Dúa er kært kvödd og ástvinum
hennar vottuð einlæg samúð.
Anna Snorradóttir.
Þegar kaflaskipti verða í lífi
manns leitar hugurinn ósjálfrátt
aftur í tímann. Það yrði alltof langt
mál að gera því einhver skil, enda af
svo mörgu að taka.
Líf okkar Dúu systur hefur verið
samtvinnað alla tíð. Hún var klett-
urinn og trúnaðarvinurinn sem ég
gat reitt mig á í blíðu og stríðu. hún
var líka kjamakona í viðskiptum og
foringi heima fyrir.
Hún skipulagði með mér utan-
landsferð fyrir nokkram mánuðum
og tók af mér loforð um að ég næði
heilsufarslegu takmarki. Hún tók
ekki í mál að við Sæbjörg hættum
við þótt hún vissi manna best að
hverju stefndi. Það lýsir henni vel
að fársjúk hringdi hún til okkar á
erlenda grand aðeins nokkrum
klukkustundum fyrir andlát sitt til
að spyrja um árangurinn.
Við biðjum góðan guð að taka vel
á móti elsku Dúu og vottum Þór
Bjarkar og Jóni Lárassyni og
bamabömum okkar dýpstu samúð.
Ólafur og Sæbjörg.
Til era margar sýnir af fólki eftir
því hveming maður kemur að þeim.
Ein myndin af Dúu í Lótus var
nokkurskonar ömmu-sýn sem alltaf
átti brjóstsykurmola, súkkulaði, kex
eða grjónagraut, þetta kunnu strák-
amir mínir vel að meta hjá þeim
Dúu og Jóni. Dúa var systir hennar
tengdamömmu, Erlu, reyndar ein af
sex systram, eftir lifa aðeins þrjár
þeirra. Þegar þessi systrahópur var
samankominn var ekkert sem þær
gátu ekki og ekkert sem þær vissu
ekki, þær höfðu jú lifað svo lengi.
Systumar voru einstaklega sam-
rýndar en þó sjálfstæðar á sinn
hátt. Að fá að tilheyra slíkum
systrahóp var skóli fyrir mig þar
sem ég á bara bræður, þar lærði ég
til dæmis að hlusta og þegja, hlýða
og drífa mig svo heim.
Að leiðarlokum er efst í hug mér
sú mynd af Dúu er kom fram í veik-
indum hennar. Þar stóð sterk kona
með hrjúfa rödd sem tók alvarieg-
um veikindum sínum af æðruleysi,
staðráðin að sigra hverja raun sem
hún og gerði. Síðustu vikumar sínar
var Dúa umvafin ást og hlýju frá
Þór syni sínum, Jóni, stjúpbömum,
systram og vinum, þeim sendum við
samúðarkveðjur.
Valdís, Ólafur,
Hallur og Muggur.
Ung tók Didda frænka saman við
Ólaf Þorbergsson frá Reistará og
eignuðust þau fjögur böm: Ragn-
heiði, Pétur, Þorberg og Ágústu.
Þau era öll í sambúð og barnaböm-
in era orðin fjöldamörg. Heimili
Diddu og Óla í Þórannarstrætinu á
Akureyri stóð fjölskyldunni alltaf
opið. Það var því ekki nema eðlileg
tilfinning að finnast krakkamir
hennar eins og yngri systkin.
Minningin um menntaskólaárin á
Akureyri er órjúfanlega tengd
Diddu frænku, en hún var sá hauk-
ur í homi sem gott var að leita til
þegar ræða þurfti vandamál í trún-
aði. Eins er ég hræddur um að
glæsibragurinn hefði nú verið minni
á pilti ef frænkan hefði ekki séð um
að hann léti aldrei sjá sig í
ópressuðum buxum.
Didda frænka var ótrúlega dug-
leg, hjartahlý, glaðvær og elskuleg
kona. Hún vann lengst af utan
heimilis, hélt fjölskyldunni saman
og til hennar vora allir velkomnir.
Hún vann eins og þjarkur við að
fjölskyldan eignaðist nýtt hús og
stóð þar uppi eins og sigurvegari.
Þá varð henni mikið áfall þegar
Óli, maðurinn hennar, féll frá. Þá
var eins og þyrmdi yfir og veikindin
tóku sig upp. En eðlið svíkur ekki
og ætíð kom Didda frænka fram
eins og við þekktum hana best, svo-
lítið forvitin, brosandi, hlý og með
glens á vör. Þannig er hún greypt í
hjarta mínu á litlum stað, sem var
snemma frá tekinn, bara fyrir
Diddu.
Jón Sæmundur Siguijónsson.