Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1961, Side 152

156
ÁRBÓK FORNLEIFAFÉLAGSINS
Þess skal getið, að í Svarfaðardal (þar sem ég ólst upp) var ekki
hægt að heyra í framburði, hvort orðið var kampkoss eða kamb-
koss, framburðurinn var nánast kamkoss, en kampkoss er vafalítið
hið rétta.
8. Danskur safnmað'ur um handritamálið.
Árið 1957 hófu nokkrir ungir danskir fornleifafræðingar útgáfu
á nýju tímariti, sem þeir nefndu Skalk. Því er ætlað að flytja læsilegt
efni á sviði danskrar fornleifafræði, og þetta hefur tekizt svo vel,
að ritið varð þegar í stað mjög vinsælt og er sífellt að bæta við sig
lesendum. Ritið kemur út fjórum sinnum á ári. í því er æskufjör,
fyndni og gleði. Það er léttklætt og frjálslegt í framgöngu og frjáls-
lynt í skoðunum.
Ritstjóri Skalks er Harald Andersen, fornleifafræðingur og safn-
vörður í Árósum, en þar í borg hefur um sinn verið mikil gróska í
fornleifafræði undir handleiðslu Globs prófessors, og í Árósum er
ritið gefið út. í þriðja hefti fyrsta árgangs birti ritstjórinn stutta
grein um íslenzku handritin. Hún er þess virði, að henni sé gaum-
ur gefinn, ekki sízt fyrir þá sök að hún er skrifuð af dönskum safn-
manni, en í þeim herbúðum á málstaður fslendinga sína ákveðnu
andstæðinga. Ef til vill er grein Haralds Andersens bending í þá
átt, að ungir danskir safnmenn kunni að reynast frjálslyndari í
þessu efni en hin gamla kynslóð hefur verið. Og fer hér á eftir grein
Andersens í íslenzkri þýðingu:
„Fyrir nokkrum árum voru þeir Danir örfáir, ef til vill í hæsta
lagi einn af hverjum hundrað, sem höfðu nokkurn grun um, að ís-
lenzk handrit væru til í danskri eigu eða að slík handrit væru yfir-
leitt til. En þegar ísland fór að krefjast þess, að þessum handritum
væri skilað aftur, vaknaði eigandagleðin í öllu sínu veldi eins og sjá
má af óteljandi bréfum og athugasemdum lesenda, sem birzt hafa
í næstum öllum blöðum landsins. Eðlilega skipuðust menn í tvær
fylkingar, með og móti afhendingu handritanna. Andstæðingar
málsins sögðu: íslendingar komu illa fram í sambandsslitamálinu,
og nú leyfa þeir sér að gera kröfur á hendur oss. Við skulum skella
í lás. Þeir sem skila vilja, benda hins vegar á siðferðilegan rétt
íslendinga til þessara rita, sem hafa átt svo gífurlega mikinn þátt í
menningarþróun landsins. ísland er minjasnautt land, og það er
auðskilið, að landsmenn hafi brennandi áhuga á að fá ritin heim