Morgunblaðið - 01.04.2008, Blaðsíða 28

28 ÞRIÐJUDAGUR 1. APRÍL 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Þór WillemoesPetersen fædd-
ist á Ríkisspít-
alanum í Kaup-
mannahöfn 13.
október 1990.
Hann lést á Barna-
spítala Hringsins í
Reykjavík að
morgni annars
dags páska, 24.
mars s.l.
Foreldrar hans
voru Steinunn
Anna Ólafsdóttir
blaðamaður f. 14.4.
1956, d. 25.10. 1991 og Per Wil-
lemoes f. 8.9. 1946. Þau voru
ekki í sambúð. Þór átti eina
hálfsystur, Gobelin Willemoes,
að nafni f. 2.9. 1971.
Vegna veikinda móður sinnar
ólst Þór upp hjá Óla Þór móð-
urbróður sínum og konu hans
Hjördísi fyrstu æviárin.
Þór ólst upp í Hafnarfirði frá
5 ára aldri hjá
hjónunum Guð-
mundi Jónssyni
mjólkurfræðingi f.
29.7. 1956 og Sig-
rid Foss mjólk-
urfræðingi og hús-
móður f. 20.1.
1954. Börn þeirra
hjóna eru Laufey f.
4.10. 1985, Stein-
unn Ruth f. 14.12.
1987 og Jón Foss f.
10.1. 1997.
Þór lauk sam-
ræmdum prófum
frá Lækjarskóla í Hafnarfirði.
Að því loknu stundaði hann nám
í einn vetur í Menntaskóla Kópa-
vogs og svo frá síðustu áramót-
um í Flensborgarskólanum í
Hafnarfirði. Þór starfaði jafn-
framt hjá Nóatúni í Hafnarfirði.
Útför Þórs verður gerð frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin kl. 13.
Það ótrúlega hefur skeð. Hann
Þór er farinn frá okkur, en ekki
langt, svo ljóslifandi er hann í
hjörtum okkar allra sem elskuðum
hann. Það er svo sárt að sjá hann
fara núna því að svo oft var hann
búinn að sigrast á þessum vonda
sjúkdómi og marga orrustuna unn-
ið, en kannski var þetta hans loka-
sigur að fá að fara inn í hátíð
páskanna – upprisuhátíðina sjálfa.
Margir hugsa sem svo að ekki sé
margt hægt að segja um 17 ára
gamlan dreng, en það á ekki við
um Þór, um hann væri hægt að
skrifa heila bók, svo mikið var
hann búinn að upplifa á sinni
stuttu ævi. Hann var aðeins 7 ára
þegar hann veiktist fyrst en vissu-
lega átti hann góðan tíma inn á
milli sem hann naut með góðum
vinum og fjölskyldu sinni. Það var
alveg ótrúlegt hvernig Þór tókst á
við sjúkdóm sinn, hann kvartaði
aldrei, viðkvæðið hjá honum, þegar
hann var spurður, var: Það er allt í
lagi með mig. Hann var alltaf að
hlífa okkur fullorðna fólkinu og oft
var hann búinn að segja: Þetta
verður allt í lagi, amma mín.
Sorgin er nístandi sár hjá okkur
yfir brottför hans, en mikið er
hann búinn að gefa okkur á sinni
stuttu ævi og björt er minningin
sem hann skilur eftir í hjörtum
okkar.
Við ykkur, Sigga og Guðmundur,
viljum við segja þetta: Það var
ekki létt verkefni að taka Þór í
fóstur 5 ára gamlan, en það leyst-
uð þið með mikilli prýði og reynd-
ust Þór frábærir foreldrar, og Þór
elskaði ykkur og systkini sín og
mat fjölskyldu sína mikið.
Þór átti einnig góða fjölskyldu
að í Danmörku sem honum þótti
mjög vænt um og var hann í góðu
sambandi við hana.
Nú bíður okkar allra, sem elsk-
uðu Þór, stórt verkefni enn; það er
að læra að lifa með sorginni yfir
fráfalli hans, því sátt erum við
ekki. En eitt er víst, að mikið erum
við búin að læra á þessum tíma og
vonandi kunnum við að fara með
þann lærdóm, en eins og við segj-
um stundum, þá eigum við ekkert
val í þessu og aldrei finnum við
eins fyrir vanmætti okkar og ein-
mitt á svona stundum.
Starfsfólki á deild 22E á Barna-
spítala Hringsins þökkum við frá-
bæra umönnun við Þór og hlýju í
okkar garð, þið eruð öll frábær, og
séra Vigfúsi þökkum við mikinn
hlýhug í okkar garð. Guð gefi ykk-
ur öllum styrk í ykkar frábæra
starfi.
Við sjáum að dýrð á djúpið slær,
þó degi sé tekið að halla.
Það er eins og festingin færist nær
og faðmi jörðina alla.
Svo djúp var þögnin við þína sæng,
að þar heyrast englar tala,
og einn þeirra blakar bleikum væng,
svo brjóst þitt fái svala.
Nú strýkur hann barm þinn blítt og
hljótt,
svo blaktir síðasti loginn.
En svo kemur dagur og sumarnótt,
og svanur á bláan voginn.
(Davíð Stef.)
Við biðjum Guð um styrk í sorg
okkar og vertu Guði falinn, elsku
drengurinn okkar.
Amma og afi.
Hann Þór Willemoes Petersen
var kallaður af velli að morgni
annars páskadags. Hann hafði bar-
ist sem ljón inni á vellinum og lagt
allt sitt af mörkum. Seinustu árin
oft sárþjáður. En aldrei kvartaði
hann. Og oftast stutt í brosið. Auð-
vitað var skapið þarna líka og
stundum stuttur kveikurinn. Bar-
áttan var erfið á stundum. Inni á
vellinum skiptast á skin og skúrir,
sigrar og töp. Það sama átti við í
lífi Þórs. En erfiðleikar styrktu
hann og efldu. Það var aðdáun-
arvert að fylgjast með baráttu
hans og jákvæðni – og kraftinum,
hvort sem var í sókn eða vörn.
Uppgjöf var ekki til í hans orða-
bók. Það skyldi barist til síðustu
sekúndu. En svo var leikurinn
flautaður af að morgni mánudags-
ins 24. mars síðastliðinn. Þessum
leik var lokið. Þór hafði verið kall-
aður til annarra verkefna.
Þeir syngja í Liverpool: „Yoúll
never walk alone“ eða: „Þú ert
aldrei einn á ferð“. Og Liverpool
var svo sannarlega liðið hans Þórs.
Hann var eins og alfræðiorðabók
þegar lið Liverpool var annars
vegar. Og Þór var heldur „aldrei
einn á ferð“, þótt hann hefði misst
sína góðu móður í æsku, hana
Steinunni Ólafsdóttur, sem lést að-
eins 35 ára gömul. Þór var þá rétt
orðinn eins árs. Þau voru um
margt mjög lík mæðginin. En hann
Þór átti góða að. Faðir hans, hálf-
systir og afi hafa búið í Danmörku.
Móðuramma hans, hún Þóra
Antonsdóttir, og maður hennar,
Friðþjófur Sigurðsson, voru ávallt
til staðar, sem og móðurbróðir
hans, Óli Þór. Hjá honum og hans
konu, Hjördísi, átti Þór heimili
fyrstu æviárin. En kringumstæður
og örlögin leiddu til þess að vinur
okkar og frændi Þórs, Guðmundur
Jónsson og hans góða kona, Sigrid
Foss, tóku við forræði og uppeldi
Þórs litla þegar hann var aðeins
fjögurra ára og urðu hans pabbi og
mamma: hans sverð og skjöldur.
Þar ólst hann upp í góðu atlæti og
naut elsku og hlýju í faðmi fjöl-
skyldunnar, pabba og mömmu og
þriggja systkina.
Það hefur ekki alltaf verið dans
á rósum hjá okkar góðu vinum á
Arnarhrauninu í Hafnarfirði. Sig-
rid missti foreldra sína, Tore og
Ruth, báða með skömmu millibili
og Guðmundur móður sína Stein-
unni. Þau létust öll fyrir nokkrum
árum. Og Þór var aðeins 7 ára
þegar hann greindist fyrst með
krabbamein og við tóku erfiðar
meðferðir. En styrkur þeirra allra
er undraverður og eftir mótlæti og
áföll komu alltaf nýir dagar með
möguleika og væntingar – nýjar
vonir með bros og bjartsýni.
En nú er þessi kafli fullskrif-
aður. Þór er allur. Hann er farinn,
en samt „aldrei einn á ferð“, því á
annarri ströndu taka á móti honum
ættingjar og vinir, þar sem
mamma Steina er í fararbroddi.
Elsku vinirnir okkar, Gvendur
og Sigga, Laufey, Steinunn, Jónsi,
Kristín Erla, Þóra og Friðþjófur
og þið öll sem áttu stað í hjarta
Þórs: Guð mildi ykkar sáru sorg
og gefi ykkur von og trú. Minn-
ingin um góðan dreng hjálpar.
Við hjónin og börnin okkar,
Brynjar Ásgeir, Heimir, Fannar,
Margrét Hildur og barnabarnið,
Aþena Arna, sjáum á bak góðum
vini, sem gaf okkur svo margt. Við
höldum fast í allar góðu minning-
arnar sem ylja. Hann Þór kenndi
okkur svo margt, en eitt umfram
annað: Að gefast aldrei upp og
sýna æðruleysi í mótlæti. Og auð-
vitað að halda með Liverpool!
Bros þitt fylgir okkur öllum æv-
ina á enda.
Far vel, kæri vinur. „You’ll ne-
ver walk alone.“
Guðmundur Árni og Jóna Dóra.
Þór. Hann Þór hennar Stein-
unnar. Hann Þór hennar ömmu
sinnar, hennar Þóru. Drengurinn
með fallegu augun og bjarta bros-
ið. Hann sem færði henni Stein-
unni svo mikla gleði síðasta árið
sem hún lifði. Það var stuttur tími
sem þau fengu að vera saman
mæðginin. Hún náði að halda upp
á eins árs afmælið hans áður en
hún dó. Hann var móður sinni mik-
ill gimsteinn og nú er hann kominn
til hennar klæddur Liverpool-bún-
ingnum sínum.
Hann barðist hetjulegri baráttu
alla sína ævi við sjúkdóminn sem
sigraði hann að lokum. Nýbúinn að
fá bílpróf og bara búinn að prófa
nýja bílinn sinn í fjóra daga. Við
höfum fylgst með honum Þór litla,
allt hans líf. Alltaf vitað af honum
og glaðst þegar hann sigraði. Hann
sagðist vera frændi hennar Sunnu
okkar þegar þau voru saman í fé-
lagsmiðstöðinni Vitanum hér í
Hafnarfirði. „Sjáið þið ekki hvað
við erum lík hvort öðru?“ sagði
hann við hina krakkana. Hann var
svo duglegur og félagslyndur. Átti
sæg af vinum, spilaði í hljómsveit-
inni, fór í kokkaskólann í MK og
vann eins og hetja í kjötborðinu í
Nóatúni en alltaf sló sjúkdómurinn
hann niður og alltaf reif hann sig
upp og við héldum aftur og aftur
að núna væri hann loksins laus.
Við héldum alltaf í vonina og það
gerðum við svo sannarlega öll alla
síðustu viku á meðan við fylgdumst
með fréttum af honum. Síðast viss-
um við að hann vildi sjá leikinn á
sunnudaginn með Liverpool en
hann náði því ekki.
Við vitum að hún Steinunn
mamma hans tekur vel á móti hon-
um og loksins fá þau að vera aftur
saman.
Það hefur gert okkur öll ríkari
að fá að kynnast honum. Börnin
hans Friðþjófs litu á hann sem eitt
af barnabörnunum. Gunnvör hitti
hann alltaf þegar hún kom frá
Þýskalandi í heimsókn og þau voru
góðir vinir.
Við sendum fjölskyldu Þórs,
fósturforeldrum og systkinum inni-
legar samúðarkveðjur og við ykkur
Þóra og Friðþjófur segjum við,
hann kom eins og engill inn í líf
ykkar og nú er hann farinn en mun
ávallt vaka yfir ykkur.
Gyða, Sigurður, Starri,
Sunna Elín og Árni Valur.
Það bærðust svo margar tilfinn-
ingar í brjóstum okkar systkin-
anna þegar við fengum tíðindin:
Þór okkar var farinn. Sorg, en
jafnframt reiði helltust yfir okkur.
Þetta var þrátt fyrir allt svo
óvænt. Því svo oft í þínum veik-
indum snerir þú á læknavísindin.
Og einhvern veginn vorum við viss
um að í þetta sinn tækist þér það
líka. Þú gafst öllum læknunum
langt nef og barðist hatrammri
baráttu og hafðir ávallt betur. En
nú er komið að leikslokum. Eftir
öll þessi ár erfiðra veikinda og allt
sem þú lagðir á þig til að sigrast á
þeim erum við öll bálreið við þann
sem tók þig frá okkur. Það virtust
enginn takmörk fyrir því hvað Guð
var tilbúinn til að leggja á þig,
elsku vinurinn okkar. Samt naustu
lífsins í botn. Og fékkst tækifæri
til að gera svo margt skemmtilegt.
En nú ertu kominn á fjarlægan
stað, við vitum að það munu marg-
ir taka vel á móti þér. Við erum
þess viss að þú er nú í faðmi
mömmu þinnar, sem var tekin frá
þér allt of snemma og við vitum að
bræður okkar munu taka þér opn-
um örmum. Og svo auðvitað mor-
mor og morfar og amma Steinunn.
Og síðast en ekki síst muntu njóta
þess að verða heilbrigður á ný,
elsku Þór, og njóta alls þess sem
þér var ekki ætlað í þessu lífi. Það
mun vissulega sefa sorg okkar að
einhverju leyti en það breytir því
ekki að þú varst kallaður af þess-
ari jörð allt of snemma.
Jólin hafa alla okkar ævi hafist
heima hjá þér á Þorláksmessu-
kvöld. Þessi ómissandi hefð í lífi
okkar verður aldrei aftur eins. Það
verður auður stóll við veisluborðið.
Við fáum heldur ekki að njóta þess
að horfa saman á Liverpool spila.
Við fáum ekki að sitja með þér í
nýja flotta bílnum þínum. En við
eigum eftir að hittast aftur, bara
seinna. Og þá munum við aftur
finna hlýja og þétta faðmlagið þitt.
Það er með trega sem við kveðj-
um okkar yndislega og brosmilda
vin sem var tekinn frá okkur í
blóma lífsins. En við kveðjum hann
jafnframt með þakklæti í huga,
það eru forréttindi að hafa fengið
að vera þátttakandi í lífi Þórs, sem
tókst á við sitt stutta líf af svo
ótrúlegri jákvæðni, baráttuþreki
og æðruleysi. Hann kenndi okkur
að á hverju sem gengur er alltaf
rúm fyrir jákvæðni, bros og góða
skapið. Það munu allir sem kynnt-
ust Þór búa að alla ævi.
Per pabba Þórs, Gobeline systur
hans og Tormod afa hans sendum
við hlýjar kveðjur.
Elsku Sigga, Guðmundur, Lauf-
ey, Steinunn, Jónsi og Kristín
Erla, Þóra og Friðþjófur. Hugur
okkar allra er hjá ykkur á þessum
erfiðu tímum og við vottum ykkur
okkar dýpstu samúð en þökkum
ykkur líka fyrir að hafa gefið okk-
ur tækifæri til að kynnast jafn frá-
bærum strák og hann Þór okkar
var og eiga hann að vini.
Hildur, Heimir, Fannar
og Aþena.
Það er svo sárt og næstum
ómögulegt að trúa því að þú sért
farinn.
Þú, sem varst alltaf svo líflegur
og hress, þrátt fyrir veikindin.
Maður gat alltaf treyst því að hafa
gaman í kringum þig. Við höfum
átt svo margar ógleymanlegar
stundir saman, allt frá því við vor-
um smápjakkar í Stekkjarhvamm-
inum. Allar hjólaferðirnar, öll
prakkarastrikin, fótboltinn niðri á
túni, Þorláksmessukvöldin, Liver-
pool-ferðirnar, Skorradalurinn hjá
Bárði og co. og öll msn-samtölin
okkar, það síðasta nokkrum dögum
áður en þú fórst; þetta eru bara
lítil brot af öllum minningunum
sem ég mun aldrei gleyma.
Takk fyrir vináttuna í öll þessi
ár, takk fyrir ísbíltúrinn um dag-
inn, takk fyrir að hafa verið til.
Um leið og ég er svo sorgmædd-
ur yfir því að þú sért farinn er ég
svo glaður yfir því að hafa fengið
að vera vinur þinn. Sakna þín.
Þinn vinur,
Brynjar Ásgeir (Binni).
Kæri vinur.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni
veki þig með sól að morgni.
Faðir minn láttu lífsins sól
lýsa upp sorgmætt hjarta.
Hjá þér ég finn frið og skjól.
Láttu svo ljósið þitt bjarta
vekja hann með sól að morgni
vekja hann með sól að morgni.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Þór Willemoes
Petersen
✝
Ástkær móðir mín, dóttir okkar, systir, dótturdóttir
og mágkona,
ÞÓRANNA GUÐBJÖRG RÖGNVALDSDÓTTIR,
Hringbraut 34,
Hafnarfirði,
varð bráðkvödd að heimili sínu laugardaginn
29. mars.
Útförin auglýst síðar.
Rögnvaldur Þór Gunnarsson,
Rögnvaldur Þórhallsson, Unnur Björnsdóttir,
systkini og aðrir aðstandendur.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir
og afi,
SR. BOLLI ÞÓRIR GÚSTAVSSON
vígslubiskup,
Selvogsgrunni 6,
Reykjavík,
lést á Landakotsspítala fimmtudaginn 27. mars.
Útförin fer fram frá Vídalínskirkju í Garðabæ föstudaginn 4. apríl
kl. 13.00.
Minningarstund í Akureyrarkirkju mánudaginn 7. apríl kl. 10.30.
Jarðsett verður í Laufáskirkjugarði.
Fjölskyldan þakkar starfsfólki á Landakotsspítala á L- 4 og K-2
fyrir einstaka umönnun og hlýju. Þeim sem vilja minnast sr. Bolla
er bent á félag aðstandenda Alzheimersjúkra, FAAS.
Matthildur Jónsdóttir,
Hlín Bolladóttir, Egill Örn Arnarson,
Jóna Hrönn Bolladóttir, Bjarni Karlsson,
Gústav Geir Bollason, Veronique Legros,
Gerður Bolladóttir, Ásgeir Jónsson,
Bolli Pétur Bollason, Sunna Dóra Möller,
Hildur Eir Bolladóttir, Heimir Haraldsson,
barnabörn.