Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.2005, Blaðsíða 11

Helgi Flóventsson. Teikningin er eftir Friðgeir Axfjörð.
að fara út til að erinda fyrir áhöfnina.
Addý mín! Sinntu barninu fyrir mig og
Ina mín, vert þú hjá Stjönu!"
Ég vil geta þess að áfall Kristjönu átti
sér kannski eðlilega skýringu. Þrír synir
þeirra Bjarna voru á Helga Fló þegar
þetta gerðist; Helgi, Hreiðar og Pétur.
Svo voru á honum frændur til viðbótar.
Einnig voru eiginmenn Addýar og ínu á
bátnum.
Þegar hér er komið mætir Pálmi á bíln-
um. Það var ekki óþarft að hann bauð
niér aðstoð. Nú fór ég að huga að þeim
Hafþóri og Helga, þeir voru á sínutn stað
úti að leika sér og höfðu ekki hugmynd
um að neitt væri óeðlilegt að gerast.
Til þess að ekki þyrfti að annast þá
heima á meðan ég færi í burtu tók ég þá
með í bílinn, þeir settust í aftursætið al-
sælir.
Nú fór ég fyrst niður að fiskhúsinu til
bjarna og sagði við hann:
„Bjarni minn! Þeir eru að koma heim f
hvöld, allir mennirnir á Helga Fló.“
„Nú, já,“ segir hann strax og honum
virtist ekki bregða þegar ég sagði honum
hvernig komið var.
„Eru allir mennirnir heilir á húfi?“
spurði hann.
Eg sagði honurn nákvæmlega það sem
Hreiðar hafði sagt mér. Bað hann svo að
fara heim því að Stjönu liði svo illa.
„Það er óþarfi að æðrast útaf af einum
háti úr því mennirnir komust af,“ sagði
hann þá.
Löngu seinna vissi ég hvers vegna
hann var svona rólegur og æðrulaus.
Hann sagði þá svona frá:
„Það var svo sem tíu mínútum áður en
Jóhanna kom til min. Ég stóð hérna í
húsinu þegar mér sýndist skyndilega eins
og veggurinn hyrfi úr því, en þess í stað
s[óð öll áhöfnin úr Helga Fló hérna fyrir
framan mig. Þessi sýn hvarf jafn skjótt og
hún kom. En ég hafði engar áhyggjur."
Næst ókum við Pálmi heim til sýslu-
úiannsins því það var búið að loka skrif-
stofunni. Þá var yfirvaldið í sumarfríi og
að heiman, því fórurn við til fulltrúans,
Sem þá var Stefán Sörensson. Hann tók
ntér vel og sagðist afgreiða þetta strax.
Lví næst var haldið áfratn þar til ég var
húin að láta alla aðstandendur vita. Ég
hyrjaði ræðuna eins á hverjum stað.
„Skipverjarnir á Helga Fló koma allir
heim í kvöld.“ Svo sagði ég frá slysinu á
eftir og svaraði því sem spurt var, eftir
því sem ég gat.
Stýrimaðurinn á Helga Fló var Krist-
hjörn Árnason, síðar skipstjóri á aflaskip-
túu Sigurði RE. Móðir hans, Kristín Sig-
Urbjörnsdóttir, bjó í Ásgerði. Þegar ég
K°m í eldhúsdyrnar hjá henni settist
hún, eða réttara sagt hneig hún, niður á
stól við eldhúsborðið og sagði tárvotum
augum:
„Hvað var það, Jóhanna?"
Henni kom þetta sjáanlega ekkert á ó-
vart. Þegar ég hafði sagt henni allt eins
og var sagði hún:
„Guði sé lof að þeir komust allir af.“
Þegar ég kom heim með syni mína
voru Aðalsteinn og Didda heima með
Ingu litlu. Augnabliki eftir að ég kom
inn var drepið létt á útdidyrahurðina. Þar
var komin nágrannakona mín, María
Einarsdóttir.
„Vantar þig ekki í kvöldmatinn handa
börnunum þínum, Jóhanna mín?“ spyr
hún unt leið og hún réttir mér fötu með
eggjum. Segist svo ætla að sitja hjá Krist-
jönu.
Svona voru nágrannarnir mínir alltaf
ærlegir.
Við borðuðum egg að vild og ég kom
svo börnunum í rúmið. Þegar ró var
komin á um kvöldið leið mér ekki sem
best, ég var innantóm og þreytt. Ég
hringdi þá í Fanneyju Björnsdóttur vin-
konu mína og bað hana að koma til mín.
Hún brást ekki og kom strax. Sátum við
svo saman yfir kaffibolla í friði og ró. Þá
segir Fanney:
„Ert þú ekki alveg uppgefin, líður þér
ekki illa?“
„Ég veit það ekki,“ svara ég. „Ég held
að skipverjunum líði verr, sem þurftu að
yfirgefa sökkvandi skipið.“ Síðan bætti ég
við:
„Það verður keyptur annar og stærri
bátur.“
Ég útskýrði ekki af hverju ég sagði
þetta þarna. Það stóð skyndilega fyrir
hugskoti mínu draumur sem mig
dreymdi viku fyrr.
Mig dreymdi að ég væri stödd á bæn-
um Stuðlafossi á Jökuldal, utan dyra. Það
var þar margt manna. Ég greindi þó ekki
hverjir það voru en einhver segir sterk-
um rórni:
„Helgi Bjarnason er dauður.“
Mér brá verulega. „Þá veit ég hvað það
er að vera ekkja með fimm börn,“ hugs-
aði ég.
Ég þóttist vita að hann lægi í rúrni inni
í baðstofunni á Stuðlafossi. Nú ætlaði ég
að ganga í bæinn sent hafði rennislétta
heimreið. Þá bregður svo við að það var
snarbrött brekka upp að bænum. Ég varð
að komast upp hana en það var mjög erf-
ið ganga og þótti mér ég bera þungan
bagga. Ég komst þó inn í bæinn, upp á
loft og að rúminu. Jú, þarna lá hann og
andaði, en það var sterk vínlykt af hon-
um. Nú, hann var þá bara brennivins-
dauður! Mér létti verulega og hugsaði:
„Hann verður laglega stinamjúkur á
morgun."
Við það vaknaði ég.
Það var keyptur stærri bátur.
Sjómannablaðið Víkingur - 11