Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.2005, Blaðsíða 36

Þeir hafa fengið 120 tonn í fimm hol-
um.
Arngrímur loftskeytamaður hefur feng-
ið aðvörun frá Bellisland um djúpa lægð
sem nálgast þá óðfluga. Heima á íslands-
miðum voru menn ekkert að kippa sér
upp við slæma veðurspá og og héldu á-
fram að toga þangað til veðurofsinn skall
á. Þá fyrst var byrjað að taka saman.
Áki ætlar ekki að hafa sama háttinn á.
Hann ákveður að taka strax mark á
spánni enda er dekkið kjaftfullt af fiski.
Barómetið hríðfellur og vindur fer vax-
andi. Hann stendur beint af Nýfundna-
landi. Það fer líka kólnandi. Áki sér á
hitamæli að frostið er komið í fjórar
gráður.
„Þegar barómetið var komið á haus
kallaði ég á þá í brúna, Kára 1. stýri-
inann, Gísla bátsmann og Ingólf neta-
mann. Nú verður hver að standa sig,
sagði ég. Ingólfur, þú sérð um brúna,
Gilli bátur, þú tekur bátadekkið og
Ingólfur sér um hvalbakinn.
Það kom svipur á þá en þeir sögðu
ekkert en ég heyrði þá tala um það þegar
þeir fóru úr brúnni að nú væri kallinn
orðinn vitlaus. En ég fann á mér að eitt-
hvað vont var 1 aðsigi.
Svo kallaði ég á Sigþór vélstjóra og
sagði honum að nú myndi ekkert þýða
að hringja upp í brú og tilkynna að þetta
eða hitt væri bilað. Á slíkt yrði ekki
hlustað. Ég styrktist stöðugt í þeirri trú
ísinn myndaði brehku sem lá niður aj brúnni
ogfram yfir togspilin á dehkinu. Brúarglugg-
inn, sem Áki stóð við, er annar opni glugginn
frá vínstri á myndinni. Kallamir eru í ncta-
bœtningu en af því má ráða að myndin sé
ekki tekin á Nýfundnalandsmiðum.
að við ættum ekki neinar sældarstundir
framundan."
Nú reið á að gera skipið sjóklárt. Frí-
vaktin er ræst út og karlarnir hamast við
að koma karfanum niður í lest. Karfa-
haugarnir nema við ljósastagið sem hefur
verið strengt úr mastrinu í brúna. Karl-
arnir fara hamförum með goggana. Þeir
tína aflann, fisk fyrir fisk, í körfur sem
þeir rétta manninum í pontinu en hann
hellir úr þeirn í rennur sem lestarmenn-
irnir beina að stiunum og moka ís yfir.
Þeir þurfa að nota gogga til að koma
fiskinum í efri stíurnar. Ekki þó að þessu
sinni því að aflinn er aðeins þriðjungur
þess sem kemst í skipið.
Trollin og lestarborðin eru sett niður í
fiskilest, bómur eru lagðar niður og fest-
ar, vírar dregnir úr blökkum og alll laus-
legt hreinsað af dekkinu. Áki á von á
stórviðri.
í eldhúsinu eru kokkarnir að undirbúa
kvöldmatinn klukkan sex. Þeir skipta
með sér verkum þannig að annar hugsar
um morgunmatinn en hinn kvöldkaffið
en þeir hjálpast að við hádegis- og kvöld-
matinn. Þennan laugardag hafði Glói séð
um morgunmatinn.
„Ég lagði mig svo eftir hádegið en var
kominn á fætur aftur klukkan hálffitnm.
Við Jóngeir vorum búnir að ákveða að
hafa nýja lúðu í matinn en það slæddist
alltaf upp svolítið af stórlúðu með karf-
anum.“
Glói nuddaði stírurnar úr augunum
um leið og hann gekk út úr káetunni,
þar sem þeir sváfu kokkarnir, og út á þil-
far að athuga um kvöldmatinn. Veðrið
var sem fyrr svolítið einkennilegt, rjóma-
logn en haugasjór. Margir togarar, flestir
rússneskir en líka átta íslenskir, eru
þarna í einum hnapp. „Ég man að Þor-
kell máni, Júní ogjúlí voru þarna örstutt
frá okkur,“ rifjar Glói upp.
Mokfiskeríið um daginn hafði gefið
allnokkrar stórar og feitar lúður. Glói
valdi nokkrar í matinn og brá sér síðan
inn að ná í hníf til að skera þær.
„Ég tafðist eitthvað við að ná í hnífinn,
þó ekki lengi, en þegar ég kom út aftur
var komið arfavitlaust veður en lúðan fór
í pottinn.“
Skömmu síðar byrjaði ísingin.
Laugardagurinn 7. febrúar. Fyrsti
veiðidagurinn er kominn að kveldi. Áki
færir í skipsbókina: „Kl 22.00. Búið að
koma karfanum fyrir og kl. 23.00. Búið
að gera skipið sjóklárt að svo miklu leyti
sem unnt var ... „
Fyrir utan brúargluggann geysar ofsa-
veður. Vindhraðinn er á stuttum tíma
kominn í tólf vindstig, frostið niður í átta
gráður og skollin á íslensk stórhríð eins
og hún gerist verst.
Enda þótt loftvogin væri ekki bjartsýn
á veðurútlitið og þrátt fyrir að frést hefði
af ískyggilegum lægðum yfir Nýfundna-
landi áttu fæstir von á þeim ósköpum
sem nú tóku við. Eins og skipstjórinn á
togaranum Þorkeli mána, Marteinnjón-
asson, benti síðar á þá var það „... ekkert
nýtt, að mjög djúpar lægðir gangi þarna
yfir og hefur slíkt ofviðri ekki fylgt í
kjölfar þeirra áður.“4
Nú gegndi öðru máli. Vindhraðinn fer
vel yfir 100 hnúta og og allt í kring rísa
öldur og ná 18 metra hæð áður en þær
hníga aftur. Sjómennirnir á Harðbak gera
sér reyndar litla rellu út af því þótt skipið
steypi stömpum og hverfi annað slagið
ofan í svo djúpa öldudali að ekkert blasi
við nema himininn og ekki einu sinni
hann því hríðin er svo dimm að ekki sést
úr augum. Aðalgeir Guðmundsson er 2.
vélstjóri. Hann er hálffertugur Suður-
Þingeyingur og hefur margt reynt á sjó
síðan hann byrjaði forðum sem kyndari á
Kaldbak sem þá var stýrt af Sæmundi
Auðunssyni er varð þjóðsagnapersóna i
lifanda lífi. Aðalgeir er rólyndur ntaður
36 - Sjómannablaðið Víkingur