Eimreiðin - 01.04.1937, Qupperneq 19

eimreiðin
GEGGJAÐ FÓLK
139
eftir þröngum og óraunverulegum götum, sem flestar voru án
annars ljóss en þess, er skein út um glugga á dimmum hús-
uni, sem við þutum fram lijá. Þetta var alt svo líkt draumi
°S fjarlægt öllum veruleika, og þó einnig afar-raunverulegt.
Hver sekúnda var djúpur og hrífandi veruleiki.
Eg hef ekki hugmynd um, hve lengi við hlupum svona.
Þg fann ekki til þreylu, og alt af togaði litla, sterka liöndin
nilg áfram gegn um endalausar smugur og króka. Það dimdi
stöðugt. Við fórum fram hjá svörtum, draugalegum verum,
Sem líktust draumsjónum. Svo streymdi hreint sveilaloft móti
°kkur, og svalandi vindur kældi lieit andlit okkar. Við
klifruðum víir nokkrar hrörlegar girðingar og hlupum gegn
Utl1 liátt, svignandi korn. Skömmu seinna komum við á stíg,
sem 14 inn í skóginn — þéttan, angandi og niðdimman skóg.
ar námum við staðar, og ég kysti liana í myrkrinu. Ég sá
andlit hennar óglögt í dimmunni og fann ilminn af henni.
Hún dró andann ört, og ég vissi að augu liennar spurðu hinnar
einkennilegu, alvarlegu spurningar, sem mjög ungar stúlkur
alt aí bera fram: Meinar þú þetta, verður það alt af svona?
Þannig fékk ég minn fyrsta koss, og lionum gleymi ég aldrei.
Við sváfum noklcrar klukkustundir þarna í skóginum. —
Éeyndu aldrei að ljTsa hinu ósegjanlega. — Það þaut í laufi
''1,1 köfði þínu, og grasið var mjúkt og djúpt. Smádýr voru
a kreiki, og ósýnilegir fuglar flugu um milli dreymdra trjá-
sl°lna. Og stúlkuhöfuð hvíldi á öxl þér, og yndislegur, ungur
Ulunnur andaði á þig, munnur, sem þú ekki almennilega
lalðir séð, en sem þú elskaðir með hinum lieilaga hæíileika,
Seiu maður hefur til slíks, þegar maður er átján ára. —
Löngu fyrir dögun vorum við aftur á ferli, og leiðin lá
begn um síðnætur-myrkrið inn í hið ókunna land. Við höfð-
Utu kraðan á, því við liéldum að skeð gæti, að við yrðum
e t. Þegar fór að birta, sá ég að ótti var í augum liennar,
e*1 hún liló til mín, hallaði undir ílatt, strauk lokkana frá
enninu og hló, eins og ungar stúlkur lilæja til þess manns,
Sertl a þær- — Ég skammaðist mín dálítið fyrir að vera
svangur! —
Lndir hádegið voguðum við okkur að liæ einum, sem við
11111 um í skóginum, og báðum um mat. Gömul og ljót kerl-