Eimreiðin - 01.04.1937, Síða 21

EIMHEIÐIN
GEGGJAÐ FÓLK
141
°§ fuglasöngurinn okkur. Við gengum í tötrum, en það fór
°kkur vel, við vorum bæði ung og hraust, og ástin gerði okk-
Ur fegurri. Stúlkan mín var dásamleg, há, grönn, en vel vaxin
°g sterk eins og dýr. Hárið var ljóst og augun dimmblá, þau
v°ru alt af full af kátínu. Aldrei síðan lief ég séð slíkan
líóina í stúlkuaugum, bvað þau gátu logað og lýsl af gleði
nroli nýjum, sólferskum degi. En þau gátu einnig fylst
angist fyrir kvöldrökkrinu. Þá var eins og bið óskiljanlega
þunglyndi sjálfrar náttúrunnar kæmi fram í þeim. Þegar bún
horfði þannig á mig, vissi ég að við áttum að eilífu saman.
hg hélt fyrst í stað, að hún væri eitt af börnurn götunnar.
p ... . .
seinna skildi ég, að svo gat ekki verið. Hún hafði fágað
las og kom vel frarn. Ég gat aldrei uppgötvað hver bún eigin-
'ega var, þótt hún segði mér það oft. Það litla, sem ég lærði
1 málinu hennar, var ekki nóg til að við gætum skilið hvort
annað, þegar um slíka hluti var að ræða. Iienni hafði liðið
*ha heima. Einhver, sem liafði verið lienni góður, var dáinn,
°§ einhver annar, sem var slæmur, lifði. Hún hafði verið
l°kuð inni og bara endrum og eins getað stolist út. Og þegar
bún svo kom heim aftur, — hún gretti sig, en í því fólst
mdvið, og varð svo alvarleg augnablik. Hún var hrein og
0SPÍU. Það eins og lýsti af andliti hennar, hve ósnortin hún
'ar al öllu illu. Og hún hafði ógleymanlega fagra rödd. Ofl
s°ng liún söngva þjóðar sinnar fyrir mig. Viltir, viðkvæmir
Ij’ltir bvíldarlausri þrá voru þeir allir. Ég kann marga
Peirra utan að enn þá, en ég bef aldrei reynt að fá að vita
h'að orðin þýða, og vil ekki vita það.
Við reikuðum saman í sjálfu æfmtýrinu langt, tíðvana
suinar, sníktum okkur mat og sváfum undir stjörnunum, í
1 úr ilmandi greinum eða grasi. Og hver dagur var þrung-
'n° fegurð bins fyrsta nróts, hver tilfinning var ný, alt, sem
reyndum og kyntumst, allur heimurinn var nýskapaður,
'b \ið áttum bann ein. Við blökkuðum til hverrar dögunar,
°§ hvert kvöld hjúfruðum við okkur hvort að öðru, eins og
01 n, og óttinn við myrkrið veitti hamingju okkar liinn
jpsta innileik. — Við urðum því nær aldrei ósátt, það þýddi
v vl neitt. Stundum fauk í annaðhvort okkar, við vorum svo
llng, en það endaði alt af í gleði og blátrum, því við skild-