Eimreiðin - 01.04.1937, Qupperneq 48

168
ÞAÐ, SEM HREIF
EIMREIÐIN
þvottastampi og hamaðist í stórþvotti. Eg er ör og léttur og
sigurviss síðan í gærkvöldi, geng á tánum. Rebekka hefur
ekki orðið mín vör, eða þá að hún lætur sem hún viti ekki.
Alt í einu hef ég gripið ylir um liana aftan frá. Eg íinn
ávala öxl við lófann og mjúka bringuna i olnbogabótinni,
sveigi hana lil og næ í vanga. Hárið er lítið greitt og í
unaðslegri óreiðu og kitlar mig við eyrað. Blóðið suðar fyrir
hlustunum.
— Elsku, elsku, elsku, byrjaði ég. Þetta skifti engum togum.
Hún hafði engum mótþróa komið fyrir sig og svignaði andar-
tak, eins og hún hefði geíið sig. Eg var svo sæll, að ég
gleymdi víst að anda. — Svo áttaði hún sig og hrökk við,
eins og höggormur liefði liitið hana í hálsinn og ætlaði að
slíta sig lausa.
— Ne-ei, sagði ég og vildi ekki sleppa.
— Snertu mig ekki, sagði hún og vatt sig úr höndunum
á mér. — Snertu mig ekki, flagarinn þinn.
Hún hafði yfirgelið þvottinn og stóð nú á miðju gólli, tein-
rétt eins og ösp í skógi og litverp eins og rós í sólskini, og
vatt þvottaskolið af höndunum á sér.
Ég var nú ekki á því að gefast upp við svo búið, úr því
ég hafði komist á hragðið.
— Rebekka! sagði ég, ég hef ekki fest blund í nólt og
get ekki lifað, nema þú verðir unnustan mín. Og ég ætlaði
aftur að taka yfir um herðarnar á henni. Þá liopaði hún
undan, greip rennandi flík úr balanum og barði mig utan
undir.
— Hér hefurðu svarið, sagði hún, og nú skaltu hátta aftur
eða þá fara og hitta unnustuna þína í Hreppunum.
Eg stóð eins og negldur á gólfinu. Hel'ði ég átt ósk, myndi
ég hafa óskað mér beint niður úr því. Ofan eftir bakinu
fann ,ég að skólpdropar komu rennandi í hægðum sínum.
— Rebekka! sagði ég.
Ekkert svar.
Eg reyndi að tala við hana, en mælskan var gufuð upp-
Hún anzaði engu orði. Svo gekk hún að balanum og tók
hrettið og hamaðist á flíkunum, eins og hún vissi ekki um
annað á þessari jörð.