Morgunn - 01.12.1983, Blaðsíða 49

FJÓRAR SÝNIR
151
Guðdómleg fylking
Mig langar til að segja frá því, sem fyrir mig bar sunnu-
daginn fyi’stan á jólaföstu 1944. Konan mín elskuleg, Vil-
borg Margrét Magnúsdóttir, var búin að vera veik meira
og minna frá því um haustið, svo hún varð að leggjast í
rúmið, en nefndan dag sátum við saman á legubekk eins
og við vorum vön, þegai' messum var útvarpað. Hún var
alltaf vön að syngja sálmana með, sem sungnir voru, en í
þetta skipti gat hún ekki sungið vegna veikinda. Séra Árni
Fríkirkjuprestur flutti þá messu, sem útvarpað var. Þegar
presturinn var nýkominn upp í stólinn kom Ari meðhjálp-
ari í Hallgrímskirkju inn til okkar og hlýddi á messuna
og söng á eftir. Þegar presturinn hafði lokið við postula-
kveðjuna komst ég í ástand, sem ég hef oft komist í bæði
fyrr og síðar. Ég var kominn upp á háa hæð. Það var
myrkur í lofti, en bjart rof í vestri. Mér sýndist eins og
glóandi vírteinar skjótast um í myrkrinu, en báru enga
birtu. Þetta var nálægt sjó; það var mikill öldugangur. Ég
sá mjög bjart ljós glampa, þegar öldurnar gengu sem hæst,
en hurfu niður í öldudalina á milli. Svo var ég aftur kom-
inn í sæti mitt og á augnabliki kominn upp aftur; stóð þá
á geysiháum gjárbakka. Gjáin var líkust tröðum, en í botni
gjárinnar var yndisfögur grasslétta, allt var svo bjart sem
glóandi sólskin. Ég leit suður eftir gjánni. Sá ég þá ótölu-
legan fjölda hvítklæddra mannvera koma marsérandi. Slík
sjón hefur aldrei borið fyrir mín augu fyrr né síðar. Allar
þessar verur voru brosandi og einhver guðdómlegur friður
yfir öllu. Þar, sem ég stóð, voru hamrarnir lægstir, svo ég
sá ailt sem fram fór. En þegar þessi guðdómlega fylking
kom á móts við mig, sneri hún við og hvarf mér að öllu.
Að þessu loknu sneri ég mér við, og sá ég þá fyrir mér
bratta klettabrekku, mjög ógreiðfæra. Þá kom ég auga á
líkfylgd, líkvagninn á undan, hann stöðvaðist við lítinn
hellisskúta, við það vaknaði ég úr þessu ástandi. Þetta
bar svo fljótt fyrir mig, að það var ekki farið að syngja