Morgunn - 01.12.1983, Blaðsíða 51

FJÓRAR SÝNIR
153
mínu og var ekki farinn að sofna nokkurn dúr alla nóttina,
hvernig sem ég reyndi til. Það var glaða sólskin og blíðu
veður. Þá féll ég í nokkurs konar dá, eins og oft áður. Mér
fannst ég vera uppi á hárri hæð og gekk i vestur. Það var
kolsvarta myrkur yfir öllu, nema í vestri, þar var aðdáan-
lega fagurt rof, eins og sólarbirta léki um það allt. Þegar
ég kom vestur á háa heiðarbrún heyrði ég mikinn hávaða,
eins og margir brunabílar væru á ferðinni eða þó mikið
ægilegri. Ég fór að líta í kringum mig; sá ég þá eitthvert
vélaferlíki koma með feikna hraða og stefndi alveg beint
á mig, en ég komst með naumindum undan þessu voða
áhaldi, en stend þá á heiðarbrúninni og lít niður fyrir
hengiflug; sé ég þá „Gulstarflóð“ fyrir neðan. Það var
svo fallegt á að sjá í geislum frá rofinu í vestri, að ég
gat ekki annað en horft á það með aðdáun, en eftir því
sem ég horfði lengur niður í þetta flóð sannfærðist ég um,
að þetta væri allt botnlaust fen.
Þessi sýn færir mér heim sanninn um það, að hún boðar
stríð, eitt hið örlagaríkasta stríð, sem hefir gengið. Tvö
síðustu stríð hafa átt upptök sín í austri og breiðst með
geysihraða út um allan heim. Enn hefur næsta stríð upp-
tök sín í austri, því svartara verður það en hin af því, að
það virðist eiga að ná til kristinna trúarbragða og þeirra,
sem þau boða. Svo er stararflóðið. Hvernig er þjóðmál-
um okkar háttað? Eru þau ekki eins og rótarlaus, með
Ameríku-gljáa af Marshallhjálpinni. Veitum því eftirtekt
sem skeður á næstu árum.
Eilífar samverustundir
Á hvítasunnu, árið 1949, var ég einn heima og var að
lesa æfisögu Sadhu Sundar Singhs, hins mikla trúboða
Austurlanda. Ég var búinn að lesa mikið svo ég tók mér
hvíld, stóð upp til að leggja bókina af mér á afvikinn
stað. Þegar ég hafði lagt bókina af mér féll ég í dá eða
leiðslu, mér fannst ég vera kominn að einhverri kirkju,