Ljósmæðrablaðið - 15.06.2009, Blaðsíða 31

'f Minning.
Hjördís Karlsdóttir
Geturðu sofið um sumarnœtur?
-senn kemur brosandi dagur. —
Hitnar þér ekki um hjartarœtur,
hve heimur vor er fagur?
Finnurðu hvað það er
broslegt að bogna
og barnalegt að hræðast,
er Ijósmóðurhendur himins ogjarðar
hjálpa lífinu að fæðast?
Er ekki gaman að eiga þess kost
að orka þar nokkru í haginn,
og mega svo rólegur kveða að kvöldi
meó kœrri þökk jyrir daginn?
Þessar kunnugu ljóðlínur og spumingar
Sr. Sigurðar Einarssonar í Holti koma
upp þegar hugurinn leitar til Hjördísar
Karlsdóttur ljósmóður, sem hefði nú á
bjartri sumamóttu orðið 74 ára.
Hjördís er okkur mörgum ljós-
mæðrum minnisstæð. Hún var sjálf-
stæð, myndarleg og skemmtileg. Ömgg
og fær í ljósmóðurstarfinu miðlaði hún
af mikilli þekkingu og reynslu. Þegar
nám ljósmæðra fluttist í Háskóla Islands
árið 1996, var það gefið og sjálfsagt að
til hennar væri leitað um kennslu í ljós-
móðurfræði bæði bóklega og verklega.
Til að mynda var reynsla hennar og
sérþekking í sitjandafæðingum mikil og
ekki vílaði hún fyrir sér að halda fyrir-
lestra og safna saman miklu efni fyrir
nemendur. Henni var í mun að þekking
og reynsla ljósmæðra í fæðingarhjálp í
sitjandafæðingum glataðist ekki.
Hjördís tengdi saman kynslóðir ljós-
mæðra í námi og starfi á fæðingardeild
Landspítala og árið 2008 varð hún 50
ára ljósmóðir. Hún fylgdist vel með og
mætti eins og oft áður á málstofúna til
að hlusta á verðandi ljósmæður kynna
lokaverkefni sín. Þar samfagnaði hún
með nýjum ljósmæðrum og stolt af þeim
talaði hún til þeirra og hvatti með öryggi
kvenna og hag barna þeirra fyrir brjósti.
Hjördís er sofnuð svefninum langa
og minningar um hana lifa. Hún hafði
sannarlega „ljósmóðurhendur himins og
jarðar er hjálpa lífinu að fæðast“. Fyrir
hönd námsbrautar í ljósmóðurfræði við
Háskóla Islands, þakka ég „fyrir daginn“
og mikilvægt framlag hennar til mennt-
unar ljósmæðra.
ÓlöfÁsta Ólafsdóttir,
námsbrautarstjóri
f Minning .—..
Kristrún Bóasdóttir
Ljósmœðrablaðinu barst fyrir skömmu
minningargrein sem skrifuð var um
Kristrúnu Bóasdóttur sem lést 1927,
einungis 35 ára frá mörgum ungum
börnum. Kristrún var Ijósmóðir í Reyð-
arjjarðarumdœmi frá 1903 - 1927 og
er athyglisvert að finna tíðarandann
sem skín í gegn í þessari stuttu grein.
Greinin er birt með góðfúslegu leyfi.
Ég kom til Reyðarljarðar sumarið 1926,
þar sem æskustöðvar mínar eru og
þær heilsuðu mjer með blíðu og glaða
sólskini. Fjöllin gnæíðu há og tiguleg og
spegluðu sig í lygnum firðinum. Óteljandi
myndir frá æskudögum mínum komu mér
' hug, ég hefði vel getað talið sjálfri mjer
trú um að ég væri aftur orðin bam. Lífið
er stundum vakandi draumur. Ég leit yfir
byggðina. Sólin faðmaði hana að sjer í
ástúð Guðs eigin kærleika - kyrrðin var
fögur.
Undir háu klettóttu fjalli stendur lítill
bær í grænni laut. Hamraborgir risavax-
inna kletta lykja hann örmum, hvítfyss-
andi elfúr steypast ofan liáa stalla, vökva
grænar brekkur og breiðast um grýttar
sandbomar eyrar, uns þær ná takmarki
sínu og blandast hinum blálygna sæ.
Ég gekk upp með ánni. Ég hafði
gaman af að horfa á hvemig vatnið velti
sjer yfír jarðföstu björgin í árbotninum,
og bmnaði áfram með hávæmm söng,
og áin minnti mig á að “straumur tímans
stöðvast eigi“ og hugur minn barst til
horfinna stunda. Ég sá hversu sá staumur
hafði borið á brott svo marga, sem áður
höfðu fagnað mjer á þessum slóðum.
Ég gekk heim að bænum um gróð-
urríkt tún sem bar þess menjar að iðju-
samar hendur höfðu ámm saman hirt það
og ræktað.
Gulir sóleyjakollamir bærðust í sumar-
blænum sem bar með sjer ilm og angan.
Ég nam staðar utanvert á hlaðinu. -
Mér finnst ég standi þar aftur núna og
sjái vinkonu mína koma á móti mér með
bros á brá og blíða svipinn í góðlega
andlitinu, með friðarmerki Drottins í
dökku, dúpu augunum. Ég bjóst við
henni svona.
Ég þekkti hjartalag hennar og trúar-
traustið. Ég vissi að hún átti ömggt hæli
í öllum þrautum og sorgum, ég vissi
að hún átti Jesúm Krist fyrir „einkavin
í hverri þraut“. Við leiddumst eins og
systur í bæinn, litla bæinn hennar, þar
Ljósmæðrablaðið - Sumar 2009 3 1