Nýtt Helgafell - 01.10.1959, Page 23

HLUTFALLIÐ MILLI LÍFS OG DAUÐA
93
un þessara málara. Það er þetta, sem ég kalla
„að misskilja mann rétt“.
VI.
Ég hrökk upp. Ragnar var farinn að tala
um Stein: — Einu sinni sagði hann við mig:
— Heyrðu Ragnar, nú ertu búinn að rugla
svo mikið, að ég held ég sé farinn að botna
dálítið í sumu. Við hlógum, en ekki lengi.
Gunnlaugur var farinn að segja okkur frá
fyrstu sjóferð sinni:
— Þá var ég fimm ára, sagði hann. Við
vorum komnir inn á Héraðsflóa og ég ætl-
aði upp á dekk, hljóp upp stigann og var
kominn í stigagatið, þegar ég var rekinn nið-
ur aftur. En áður en ég fór niður, sá ég
stórkostlega sjón. Allt var nýtt og ég hafði
aldrei séð neitt í líkingu við hvítfextar öld-
urnar og grænan sjóinn og svarta hamrana í
vestri. Svo vorum við allt í einu komin i
lítinn bát, hann ruggaði og ég varð hrædd-
ur og vildi fara um borð í skipið aftur, en
harkaði af mér, og svo var róið í land. A
leiðinni inn Stapavíkina sá ég tvo dranga,
sem stóðu upp úr sjónum: — Eru þetta
myndastyttur? spurði ég. — Nei, var svar-
að. Þetta eru tröllkarl og tröllkerling, sem
hafa dagað uppi: — Hvað er það, spurði ég,
að daga uppi? — Það er þegar sólin skín á
ljótu tröllin, var svarað. Svo var ég dreginn
upp hamrana í festi og þótti skemmtilegt.
Ég vildi helzt láta draga mig upp aftur. Jón
Scheving, fóstri minn, bjó í Unaósi, sem er
heitinn í höfuðið á Una danska. Hjá hon-
um heyrði ég fyrst kveðnar rímur og komst
í kynni við skáldskap. Sá sem kvað, var jafn-
vígur á járn og tré og kallaður Jón almáttug-
ur. Ég man eftir vetrinum, hvað mér fannst
hann harður og mikið af fuglum. Eitt. sinn
um vorið sat ég við gluggann og horfði út
í mugguna og sá halarófu af mönnum koma
niður hlíðina. Það voru skipbrotsmenn af
franskri skútu, sem hafði strandað. Mér þótti
þessi heimsókn ákaflega einkennileg og mik-
il tilbreyting í einverunni. Skipbrotsmennirn-
ir opnuðu mér sýn inn í stóran, ókunnan
heim, sem ég þekkti ekki nema af orðspori.
Frá Frakklandi(I) já einmitt það. Ilvar í
veröldinni gat það verið? Og svo var horft
og horft upp í himininn og gáð, hvort Frakk-
land sæist ekki á einhverri stjörnunni. Ég
bar djúpa virðingu fyrir þessum útlendu
mönnum, þangað til ég uppgötvaði, að þeir
notuðu skeið í staðinn fyrir hníf og gaffal.
En franska listin er töfrandi —
— eins og vín eða kona? sögðum við.
— Nei, eins og náttúran, eins og ljósið,
sagði Gunnlaugur Scheving. En hún er ekki
mín veröld. Alheimurinn þar sem hið veika
líf berst gegn ofurefli dauðans, það er mín
veröld.